hissedilen en keskin şey

mutluluk, var oluş, yok oluş, ve acı.

böbrek taşı ağrısının üstüne daha keskin birşey yaşamış olamam .

ölümlü olmamız bunun kadar net bir şey yok bence.

hera'nın gaz kokusu....
nükleer bomba gibi...

sonsuzluk

öfke duygusu.

bir dönem öyle keskin bir karşılığı vardı ki, böyle parmak uçlarıma kadar hissediyordum varlığını.

şimdi böyle esiyor, gürlüyor, zihnimde en az yirmi sahne boyunca kan gövdeyi götürüyor, sonra sönüp gidiyor.

büyüdüm galiba,
teyze demelerinden belliydi veletlerin.

ölüm. hayatımda ilk kez bir cenazenin defnedilişine şahit olduğumda 10 yaşında falandım*, içinde insan olan beyaz bir kumaşın çukura indirilip üstünün de tahtayla kapatılıp kürek kürek toprak atılması çok tuhaf hissettirmişti. toprağı atanlar ağlıyorlardı, üzgünlerdi ama çukura koyduklarının geri çıkmasını da istemiyorlar; tahta koyup toprak atarak bildiğin duvar örüyorlardı aralarına*. etraftaki diğer mezarlardakilerin de böyle gömüldüğünü idrak edince ölümü mutlak bir gerçek ve yalnızlık* olarak o gün hissetmiştim.

bir şeyi kendime çok dert ettiğimde bu olayı hatırlamaya çalışırım.

kendi ruhuna duyulan nefret. hiç bir zaman geçmeyecek çok derin bir yarayla ne kadar sahte ve berbat şeyler yapan bir insan olduğumun farkına vardığımda kendimden sonsuza dek nefret edeceğimi anladım.

my energy levels are rising so bad.

suan icin hastalik. evet.

her halinden aç, kimsesiz, yoksul ve savunmasız olduğu anlaşılan çocuk gözlerindeki korku.. insan için daha yaralayıcı ve keskin bir acı olabileceğini sanmıyorum..
bir tanrı olamayacağını anlamak için felsefe bilmeniz şart değil..

hayal kırıklığı. altında kalıyorsun resmen.