hissettiğimiz duygunun vicdan azabını çekmek

bu nasıl bir duygudur ya. birisine karşı içinde değişen, olumsuza doğru evrimleşen duygularım var ve bide böyle hissettiğim için ona haksızlık ediyorum gibi vicdan azabı var. halbuki hak ediyor ama kalbim neden izin vermiyor.

(bkz: sen aşıksın arkadaş)

o duyguyu kendine yakıştıramıyor olabilirsin. bunu hissettiğin kişiden bağımsız olarak o duyguyu hissetmeye karşı kendine koyduğun bir bariyerin olabilir. o duygunun temsillerine karşı bir mesafen olabilir. çok karışık bir durum.

"olumsuza doğru evrimleşen duygularım" var demişsin. herbirimiz yaşamışızdır bunu. duygularımızın sabit kalmasını istemek bi nevi o duygunun konforunu sevmek aslında. büyü bozulunca kişi sendeler muhakkak. ama bu da geçici olabilir.

vicdan azabı yersiz biraz. birini sevmiyor olmak seni suçlu hissettirmemeli. severken de bir şey vadetmedin ki. bu iki duygu çok şeffaf, çok akışkan duygular. dün sevdiğin birini artık sevmiyor olabileceğin gibi bugün nefret ettiğin biri yarın tek gündemin olabilir.

hayat böyle. karmakarışık.

çekmek... evet, tamda o anlarda başıma geliyor.

gerçekten yaptığı suçu vicdanını rahatsız etmeyenler yüzünden hassas kalplerin kendi acaba sorun ben de mi diye çektirdiği azaptır.
pişmanlık geç fark edilen bir duygudur bu yüzden ölüler yaşayanlardan daha çok çiçek alırlar. keşke bu söz gerçek olmasa, keşke bi şeyleri düzeltmek için ölümü beklemesek...

kendime haksızlık ve kötülük ettiğim için allahın emaneti olan kendime iyi bakamamanın vicdan azabını çekiyorum