kendi evimiz gibi hissettiğimiz evler

benim için kızkardeşlerimin, 2 teyzemin, bir teyzemin kızının ve çok sevdiğim bir arkadaşımın evidir.
baya evim varmış benim. zenginim lan.

teyzelerimin evleri çocukluktan beri gittiğim evler. bugün birinin evinde gittim uyudum, dinlendim, sanki çocukluğuma gittim.

bu iki teyzemin yer aldığı çok şahane fıkralar var, eski gençlik zamanlarında ne zaman bir yere gitseler, fıkralarla geri dönerlerdi.

ikisini de çok seviyorum, kendimi onlara çok benzetirim. ben bugün böyle neşeli, hayattan zevk alan biriysem bu iki kadının eseri olmasından ötürü.

neyse ne diyordum, bu iki meleğimin evi benim de evim oldu.
rahatlıkla, yer içer yıkanır uyurum.
onlara bir şey olsa uçarak yanlarına gelirim. öyle de oldu, dün akşam uçakla trabzon’a teyzeme geldim.

huzurevi. evet.

kendi evim.

en sevdiğim arkadaşımın evi.

1 - ailemin evi.
2 - beşiktaş
3 - zonguldak
-
evler kısmını yerler diye okumuşum ya öf. neyse, silmeye üşendim.

hiç bir yer insanın kendi evini tutamaz.

bir kendi evim bir de şeref bey stadyumu. başka da ev sahibi gibi hissettiğim bir yer yok.

bana ilk kan filminde geçen bir repliği hatırlatmıştır. vietnam için cehennem gibi bir yer ifadesini kullananları kastederek rambo'nun komutanı olan albay trautman "sizin cehennem dediğiniz yere o evim der." ifadesini kullanır.

yani rambo için vietnam evi gibi hissettiği yerdir.

memleketteki ev, dayımların evi.