içimizde hissettiğimiz boşluk duygusu

karahindiba çiçeği gibi hissediyorum kendimi. uçuşan benim ama üfleyen de benim... üflemesem de boşluktayım zaten, nereye gittiğimi ben de çok merak ediyorum...

bu duygu canımı çok sıkıyor. etrafımda o kadar sevdiğim olduğu halde yalnızlık duygusu, yaptığım hiç bir işten zevk alamamak, üstümde olan sınav sorumluluğu, her zaman bende bişeylerin eksik olması , yine herşeyi berbat edip hiç başaramayacak olmam hissi içimde hissetiğim bu boşluğun parçaları. hiç dolmayacağını farkındayım bir iki sorunu halletsem bile hep yerini başka sorunlar dolduracak .

insanın ne istediğini neyle mutlu olacağını bilmemesi ya da bilmesine rağmen kendine bile itiraf edememesi sonucu oluşan duygudur. belki bi sabah uyanırız ve her şey anlamlı gelmeye başlar. umarım öyle olur yani.

asla dolmayan his.

dünya'da ne için var olduğunu bilememeyi sorgulamakla başlıyor ve sonuna kadar bitmiyor. bari buraya bir faydam dokunsun diye çalışmaya başlıyorsun ama son yüzyılda bunun da anlamı kalmadı diğer her şey gibi.

problem çözmek için varken problemin kendisi olduk. kaynaklar bitince birbirimizi tüketmeye başladık. bizler insan yapımı makineler değiliz ki. kalplerimiz var.

doldurmak için herkesin kendi yolu var ama nafile. güzele ve iyiye ulaşmaya benziyor işte. aşkı aramak gibi bir şey. olmadığını bilirsin ama ona yakınlaşmak için de elinden geleni yaparsın. çünkü iraden dışında bir bunları yapabiliyorsun.