hocaların sizde travmaya sebep olduğu anılarınız

umut hocam. ortaokul 1. sınıfta çizgisiz deftere düz yazamadığım için dersin ortasında beni tahtaya kaldırıp , on dakika boyunca tahtaya düz çizgi çizdirmeye çalıştırıp , siz de dahil tüm sınıf arkadaşlarımın bu süre içinde bana gülüp benimle alay ettiğiniz için ve hala a4 kağıdına yamuk yazmama sebep olduğunuz için sizi asla affetmeyeceğim.

daha 2. sınıftaydım kücük kardeşim defterimi yırtmış anlamayım diede cantama kapatıp koymuş okula gittigimde fahri hoca ödevlerinizi sıranızın üzerine koyun demişdi defteri öylece koydum icini hic acmadım hoca actıgında defterin ici yırtıktı beni tahtanın önüne gecirip tokat atmışdı belkide okula karşı en büyük düşmanlığımı o günkü haksızlık, ve ezilen gururumdan almışdım.

dördüncü sınıf yeni ingilizce görmeye başladığımız yıl üstüne birde her dersimize giren naif sınıf öğretmenimiz değil bambaşka bir öğretmen giriyor. gergin ve sinirli birisi. sınıfımızda hiç olmayan rekabet onun yüzünden olmaya başlamış sevdiği öğrenciler ve sevmediği öğrenciler olarak ayrılmış sınıf. bir gün tüm neye olduğunu hatırlamıyorum ama bir şeye çok fena sinirlenip hepimizin eline cetvelle vurmuştu. eski zamanda okuyan insanlar bu nedir ki biz ne sıra dayakları yedik diyecek olabilir ama eski olmayan bir nesilim ve sınıf öğretmenimiz inanılmaz iyi bir insandı bize karşı. o günden sonra ingilizce de sevemedim. bu sene üniversite hazırlık okurken bile bu anılar peşimi bırakmadı başarısız olcam ve hüseyin bir yerlerden çıkıp bağırmaya başlayacak diye geriliyordum...

hoca deyince ben bi cami hocası sanmadım değil hani.

(bkz: öğretmen) ve yine (bkz: hoca camide).

bende olmayan travmamdır.