hoşlanılan kişiye açılmaktan korkmak

bunun tek nedeni reddederse herkese rezil olurum korkusudur. varsın rezil olalım ama söyleyeyim. insan söylediklerinden çok sustuklarından da sorumludur diyor uğur mumcu.
konuyu özetleyen bir atasözüyle son noktayı koyalım.
atın ölümü arpadan olsun.

kimse kimse için açılmamalı bence. benim fikrim tabi..

birini sevmek, birinden hoşlanmak ne olağan duygularken bunu ifade edememek ne berbat bir hadise. sonuçlarını, binbir türlü olasılığı hesap etmek başlı başına bir eziyet. kaybetme korkusu mudur rezil olma duygusu mu bilemem ama seven sevdiğine sevdiğini bir an önce söylesin.lütfen.

yaşla da ilgili. ergen yaşlarda insanın kendine güveni olmuyor. ilerleyen yaşlarda bu kısmen azalıyor. bir de kadınları daha iyi çalışmış oluyorsunuz.

hiç çekinmeden dile getiririm, olası güzel günler varken neden başından pes eder insan anlamış değilim.

zorlu süreç. seviyorsan git konuş bence diyen olursa ağzının ortasına fırıncı küreğiyle vurabilirsiniz.

iki kere açılma enayiliğini yapmıştım*, ikisi de arkadaş gazıylaydı. arkadaş gazıyla hiçbir şey yapmamam gerektiğini bu olaylar öğretmiştir bana.

açılmadığında daha büyük sorun olur.

hiç yaşamadım bu korkuyu sadece bir kere birinden hoşlandım ve gittim içimde kalmasın ayıp olur yüz yüze bakıyoruz bilsin dedim ve utangaç biri olduğum için herşeyi anlatan bir mesajla açıldım reddedildim pişman değilim ama yine olsa yine yaparım çünkü neden yapmayım. hem bu sayede hislerim ilerlemeden engel oldum ve şuan çok mutluyum hala denk geldikçe konuştuğum bir arkadaşım oldu bu sayede.

korkulmaması gerekir. reddedilmek bir özgüven düşüklüğüne sebep olmamalı. hayat devam ediyor ve karşınıza daha niceleri çıkıcak. unutmayalım ki ölüm var o yüzden içinizde kalmasın hiçbir şey.

"bugün açılmazsan yarın bir başkasının çocuğunu doğuracaktır." demişti hocam.
bir kişiden hoşlanmak tıpkı yeme içme gibi gayet doğal bir durum.
sadece sonucu her ne olursa olsun hazırlıklı olunmalıdır.

korkular hayal ürünüdür. insan ya geçmişte yaşadığından korkar yada gelecekte yaşanacaklardan. gelecekte yaşanacağını düşündüğümüz şeyler hayal gücümüzün ürünleridir. ve hayal ettiğimiz korkular %99 gerçekleşmez bile. ya reddedilirsem, ya başaramazsam, ya dünya patlarsa. geçmişte yaşadıklarımız da aslında kafamızın içinde tekrar tekrar oynattığımız filmlerden ibarettir. bazı kısımları unutur bazı kısımları değiştirir öyle hatırlarız. yani onlarda hayal gücümüzün bir parçası haline gelmiştir. korkular ise hayal gücümüz tarafından oluşturulan prodüksiyonlardır. korku olmayan şeydir yani. hayal gücünün bir ürünü. olmayan bir şeyi yenemezsiniz. ama oluşum şeklini değiştirebilirsiniz. hayal gücünüzün korku filmi yerine bir komedi filmi üretmesine izin verebilirsiniz. nasıl mı peki. düşüncelerimizi kontrol ederek. pek çoğumuz farkında olmadan mental ishal evresi yaşarız. aynı gerçek ishal gibi mental isal de oldukça yorucu ve yıpratıcıdır. ishal vücudun, yenilen zararlı bir şeye tepkisidir. mental isal de aynı bu şekilde maruz kalın bir negatif bir düşünceye. ama negatif düşünce diye bir şey yoktur aslında. sadece düşünceler vardır. pozitif bir düşünce de negatif etkiler yaratabilir. bu yüzden nasıl ki isal olunduğunda ilk tepki yeni bir şey yememek ise, mental isal durumunda da il tepki düşünmemek olmalıdır.
işte anahtar bu aslında düşünmemek, hayatın içinde, anın içinde olmak, olmamış veya kurgulanmış düşüncelere hapis olmamak. an da olmak ve an da yaşamak.
bu hayatı yaşamanın tek mümkün yolu korkulardan arınmaktır ve korkulardan arınmanın yolu ise an' da olmak an'ı yaşamaktır.

anlamsız bir korkudur.
ki gerçekten duygularınızda eminseniz bu içinizdeki güç, korkuyu bir şekilde yenecektir.
evet anlamsız bir korkudur çünkü zaten korkmaya devam ederken o kişiyi kazanmış olmuyor, hala onsuz olarak yaşamınıza devam ediyorsunuz.
hiç bir şekilde onu elde etme şansınız olmuyor çünkü sizi zaten bilmiyor, duygularınızdan haberdar değil.. fakat açılırsaniz iki ihtimal çıkıyor ortaya. ya yine onsuz olarak devam etmek, ya da onu kazanmak. hayata anlam katan o duyguyu karsilikli yaşamak.
eğer korkmaya devam ederseniz her türlü aynı şekilde devam eden hayat, duygularınızi ifade ettiğiniz zaman önünüze iki seçenek çıkarıyor. ikisinin yarı yarıya ihtimali göz önüne alınırsa duyguları açmak oldukça mantıklı görünüyor. çünkü tam orada güzel bir ihtimalin varlığı mevcut.
ben o guzel ihtimali yakalayamadım. ama buna cesaret etmek bile benim için önemli bir adımdı. korkmak anlamsız. denemek ise cesaret verici. her zaman denemeli. kaybetmek diye bır şey yok. hiç sizin olmayan birini kaybedemezsiniz.

tabi acildiginiz zaman arkadasliginizi kaybetmek gibi bir ihtimal varsa, bu entry sizin için yazılmamıştır efendim.

herkes de olmuştur bu durum.
(bkz: üşengeçliğin zararları)
(bkz: açılsanıza olum)

tüm hayatı dev bir umut sarıkaya karikatürü olarak görüyorum dediğimde ciddiydim.

bkz:

artık korkmak istemiyorum ilk davranmak istiyorum yapıcam bugün . zamanın çok kıymetli olduğunu yaş ilerledikçe anlıyorum ne kaybedebilirim ki

şayet o hoşlanmıyorsa açıldığınızla kalırsınız. belki bir daha yüzüne bile bakamazsınız, utançtan.


riskli bir durum

enn fazla ne olabilir diye düşünülür, yanına gidilir ve dünyanın en saçma cümlesi kurulur. enn fazla rezil olunabilirmiş.

açılın abicim. direkt hemde, düşünme hiç. ölüm var, ne olacağını bilemezsin. içinde kalması daha kötüdür. çok çok reddeder, ama bilir yani.