idealindeki kişi olmayı başarabilmiş insan

birisi bana 20'li yaşlarımın ortasında böyle olacağımı söyleseydi ona söverdim. bakıyorum kendime baştan aşağı facia, zorla iteklenen bir kağnı gibi, çamurlu bir yolda ilerlemeye çalışyorum. çok daha kültürlü, bilgili, paralı ve öz güvenli olurum diye hayal ediyordum, bazen bakıyorum aynaya, aynadaki kişiye yabancılaşmışım. daha sosyal olurum diye düşünürken insanlardan soyutlanmayı sevmeye başlamışım, baygın bir şekilde akıntıya kapılmışım ve gözümü açmışım ama nerede olduğumu ve kim olduğumu idrak edemiyorum. hiç yapmam dediğim şeyleri yapmışım, kesin yaparım dediğim şeylerle alakam yok, inşallah 30' lar daha güzel olur. bazı şeylerin farkında olup değiştirememek de can acıtıcı.

maslow'a bir high five borçlu olan insan tipi.

idealin ne olduğu, kimin belirlediği, nihai amaç olup olmadığı, bunu gerçekten isteyip istemediğiniz gibi birçok soruya cevap almaya çalışırken, bakışın her açısında farklı bir cevaba ulaşmanın getirdiği kafa karışıklığı neticesinde ruhsal sağlık üzerinde bir takım sismolojik faaliyetler ortaya çıkabiliyor.

idealimdeki kişi olmaya yaklaştığımı hissettiğim noktada, mevcut idealimi sorgulayarak olanı ya da olacağı sahiplenemediğimi fark ettiğim vakit yaşadığım hayal kırıklığına odaklanmamak üzere geçirdiğim zamanlarda, idealinden emin olabilmenin dayanılmaz hafifliğinde canını dişine takanlara demek böyle oluyormuş bakışları atıyorum ben mesela. demek böyle oluyormuş o, evet anladım, evet.