ikiru

ne varsa eskilerde var dedirten 1952'den kopup gelmiş bir akira kurosawa filmi.

dizi tadında izlediğim filmdir. böyle iç gıcıklayıcı derecede güzel filmleri parça parça zamana yayarak izlemeyi seviyorum. henüz bitirmedim.

filmin en sevdiğim yönü ise içerdiği büyüklü küçüklü konuların evrenselliği gibi görünüyor. bu büyüklü küçüklü konuların aslında tek bir noktada birleştiği zaten filmin sonuna gelmeden kolaylıkla anlaşılabilir.

modern yaşam/şehir yaşamının insan ilişkilerine ve iletişimlerine yansımaları olarak anladım ben az önce bahsettiğim tek noktayı. böyle söyleyince de çok akademik oldu. *

spoiler vermeden nasıl anlatırım diye adeta kızgın kumlara çıplak ayak basan tatilci gibi bir o ayağımı bir bu ayağımı kaldırarak dans eder gibi anlattım filmi.

şahsiyet'i izleyen herkes agah beyoğlu ile kanji watanabe arasındaki benzerlikleri görecektir. amaçlarının benzerlikleri farklı olsa da süreçleri benzer görünüyor.

bir de filmin en hoşuma giden taraflarından biri japon kadınların belediye binasına şikayet için gittikleri sahne. o sahnede tüm memurlar kadınları birbirlerine yönlendirerek adeta onlara bir yıldırma politikası uygularlar. en son birisi boş bir güzelleme yaparak kadınlara boş vaatler verip gönderir. sahneyi izlerken aynen şöyle düşündüm bürokrasi denilen saçmalık her yerde aynıymış.

film izlediğim ikinci akira kurosawa filmiydi, ilk izlediğim filmi rashomon yüzünden birkaç tık ön yargı ile izlemeye başladım açıkçası.

spoiler vermeden kendi düşüncelerimi söylemek istiyorum film hakkında. öncelikle film çekildiği dönemi de baz alırsak sinematografi olarak fena sayılmaz ama üstün olabileceği bir sinematografik yanı yok. bir filmi film yapan diyaloglarında da insanı içine çeken veyahut oturup günlerce etkisi altına alabilecek herhangi bir detay da göremedim filmde.

filmin oyunculuk kısmı ise her kısımdan oldukça kusursuz... evet, iyi ya da harika değil, bildiğin kusursuz. her oyuncu o kadar fevkalade oynamış ki, insanı filmdeki en büyüleyici kısım bu oluyor ister istemez...

senaryo kısmından da biraz bahsetmek istiyorum. üstte konusunu yazmış yazar arkadaşlar zaten, gidişatı oldukça gerçekçi ilerliyor benim için. mide kanseri olan, ölümü birkaç ay sonra göreceğine emin olmuş bir insanın yapabileceklerini, düşündüklerini "ben de olsaydım böyle yapardım..." diyebileceği bir gidişatta gözümüzün önüne sermiş film ama bu kısımda bile eline yüzüne bulaştırmış... neden mi? açıklayayım. film olması gerekenden neredeyse 40-50 dakika daha uzun, o kadar sıkıcı, o kadar insanın içini darlayan kısımları var ki sizlere bunu anlatamam.... ama bizim insanımız zamanını uzun süre ayırdığı bir şeye kötü demeye dili varmaz, zamanı o kadar değerlidir ki, "aslında o uzun zamanlarda insanın iç hesaplaşmasını anlatıyor... şöyle böyle...." diye diye övülmeyecek kısımları bile kıçından bir şeyler uydura uydura över.

genel olarak bu film de benim için vasat, 10/5, hadi oyunculuğun hürmetine 10/5.6 diyorum. izlerken keyif aldım dersem yalan söylerim çünkü...

bu filminde de başyapıt olacak bir şey göremedim akira abimizin, kaldı sadece seven samurai... o filmi de bunlar gibi vasat ise, bu adamı övenin gece yarısı kulağını ısırmaya geleceğim..

bir akira kurosawa filmi, hayatın anlamını sorgulatan ve dönemin bürokrasisinin ne kadar yavaş ve hantal olduğunu gösteren bir sanat eseri. en sevdiğim kurosawa filmi. insanın varoluşunu ve anlam arayışını anlatan bir başyapıt.
bonus olarak fan yapımı fragmanı