1.
zamandan veya mekândan münezzeh değiliz. zaten öyle bir yaşam formu da yok.* yaşam adeta bir yol gibi ama sarı çizgileri var ama sarı çizgileri yok.
normalde eserlerin hiç değilse orijinal adının korunması taraftarıyım ama o zaman filmin adının la delgada línea amarilla gibi bir şey olacak olmasından ama sözlükte filmlerin türkçe isimleri ile başlığının açılmasından filmin türkçe ismi ile açtım.
2015 yapımı, ispanyolca, celso garcía tarafından yönetilen film. yönetmenimizin oyunculuk yahut yönetmenlik kariyeri çok gerilere gitmiyor. bu film, en iyi çıkış yapan filmi. 2022 itibarı ile harici dört film yönetmiş. tık tık
filmimiz, nitelikli izleyicilerin olduğu letterboxd film topluluğundan on üzerinden 7 gibi makul bir oyu kaparken on adet film eleştirmeninin rotten tomatoes'daki oylarının ortalaması bu film için yine on üzerinden 6.5 gibi son derece kabul edilebilir bir sayı. sonuçta eleştirmenler acımasız olurlar. rotten tomatoes' da ayrıca seyirciler de oy kullanabiliyorlar fakat çürük filmlere çürük domatesler atma zevkine bir tek eleştirmenler varabiliyorlar. on bir eleştirmenden biri, neden olabileceğini asla tahmin edemediğim bir sebepten filmi kötü bulmuş ve domates atmış.
filmimiz, bir hurdalık sahnesi ile açılıyor, hurdalıktaki ağabeyin başladığı bir yola devam etmesi ile kapanıyor. bu anlamda kesinlikle bir yol filmi diyebiliriz fakat oldukça gizemli ve gerçekçi olmasıyla potansiyel basitliğini üzerinden atmış. yol boyunca romantiklikten çok uzak diyemeyeceğim birkaç sıcak sahne ile karşılaşıyoruz. son derece dramatik olan sezon finali ve finali yapıyoruz. film boyunca bir yola sarı çizgiler serpiştirmek için birlikte çalıştığımız ve baş karakterlik babında paslaşan beş karakterimizin sıcak dost nefeslerini kalbimizde hissediyoruz.
antep'in hiç de üzerine şiirler yazılamayacak iğrenç sıcağında, belki bir aydır süren iğrenç bir karın ağrısı yetmiyormuş gibi bir de o andaki mide yanığımla maden suyu yetersizliğinden ölmeye yüz tuttuğum bir anda; gönüllerimizin efendisi, her dönemin kahramanı, gönlü bol ve en cömert yoldaş puhutv' den izleyip bitirdiğim bu filmi hepinize öneririm. film, bir nbc filmi yapısında fakat daha az ağır ve biraz daha hatta bayağı bir daha ciddiyetsiz diyebilirim. izle notum: 78\100 bundan sonra söyleyeceklerim biraz spoiler olabilir ama ilk kısımlarını okuyabilirsiniz. yine uyarırım.
toñio reyiz on yıldan uzun süredir çalıştığı hurdalıktan, artan hırsızlıklar için durmadan vardiya yaptığını söylese de aynı gerekçe ile bir köpek ile değiştirilmek sureti ile nazikçe atılıyor. sonra aramaya koyuluyor. uzun bir süre iş aradıktan sonra umutsuz bir tavırla benzin alırken gözü yukarıdaki, benzinlik için eleman ilanına takılıyor. düşük bir ücretle işe başlıyor. daha sonrasında şans eseri, çok eskiden çalıştığı bir inşaatın mühendisi ile benzinlikte karşılaşıyor. mühendis, reyizimize çok sıcak davranıyor. bundan yüz bulan toñio reyiz birkaç gün sonra mühendise gidiyor ve mühendis 200 km. bir yolun boyanacağını söylüyor. iş için toñio'ya oldukça dolgun bir ücret teklif ediyor.
işe başlama günü gelince, üç adamı mühendis'in evinin kapısının önünde beklerken görüyoruz. toñio ile tanışıyorlar. daha sonra mühendis, hayatımda gördüğüm en yakışıklı oğlanlardan biri ile çıkageliyor: pablo. geç kalmış, mühendisten onu arabayla almasını rica etmiş olabilir ama gerçi senaryoda bu diyalogsal olarak yok. sonrası ağır spoiler. baştan beri pablo'nun, mühendis'in oğlu olduğunu ve babasının onu olgunlaştırmak istediğini düşündüm ama genel olarak bakıldığından buna yorulabilecek pek bir şey yok.
toñio, pablo' ya bir bilmece soruyor: bir adam, aynı bizim gibi yolun şeritlerini boyuyormuş. ama her gün bir öncekinden çok daha az yol boyayabilmiş. yol, tabii ki de filmde bir metafor. çizgiler de öyle. fakat bu o kadar göze sokuluyor ki... yol, hayat yolu işte. çizgiler de rehber. pablo, ailesindeki huzursuz ortamdan kaçmış, amerika' ya gitmek istiyor. rehberi belki ondan önce evden kaçan kardeşi. toñio, aslında yol boyu bir değişim ya da olgunlaşma sürecinde. ironik bir şekilde aralarındaki en ne yaptığını bilen ve en tecrübeli gibi gözüken bir reyiz olsa da aslında bir amacı yok. bir yolda nereye gittiğini bilmeden savruluyor. bir sahnede, yollara sarı çizgiler boyamayı hafife alan pablo' ya şu kelimeleri söylüyor: sen ne anlarsın ki, senin hiç rehberin olmamış. daha sonra öğreniyoruz ki oğlu onu bırakıp amerika' ya kaçmış. karakterimiz yol boyunca olgunlaşıyor ve oğlunu aramaya karar veriyor. bir tırcımız var: gabriel. aslında tır sürmeyi oldukça seviyor fakat gözleri bozuk. amacı, para kazanıp tekrardan tutkusuna kavuşmak. ahlak problemleri ile boğuşan bir hırsızımız var mario. amacı, hırsızlığı bırakıp annesi' ne verdiği sözü tutmak. bir de sirkçimiz var: atayde. amacı hayatın keyfine varmak.
muazzam ötesi, realist ve derin bir film olabilecekken alışılmış ve popüler, istenen hikâyenin kurbanı olmuş filmimiz. yol boyunca lunaparkta eğleniyorlar, futbol oynuyorlar, yüzüyorlar... pablo' ya bir otobüs çarpıyor ve ölüyor. daha sonra romantikliğin, klişenin daniskası yapılıyor; pablo' yla toñio' nun anları ardı ardına sıralanıyor. pablo' nun ölmesi beklenmedik ve etkileyici ama daha sonra böyle kullanılması...
bilmecemizin cevabını pablo, toñio' ya soruyor. cevap, boyacı adamın, boyayı başlangıç noktasında bırakması ve sürekli, bitince başlangıç noktasına geri dönmesi imiş. yani geçmişte tıkılı kalmayın diyor.
ben ki herkesin salya sümük dizlerini döve döve ağladı filmlerde yan koltukta oturanın gözyaşlı yanağından makas alan, bu filmde pablo' nun öldüğü sahnede, o an filmi izlerken yaslandığım balkon duvarından gerisin geri dönüp intihar etmke istedim. hayali arkadaşım, beni zor tuttu. tabii ki bunu her an gelen intihar düşüncesinin depresyonla alakalı ve bu depresyonda da sık sık düşündüğüm doğduğumdan beri sap olmamala ve pablo' ya hayat veren oyuncunun manyak yakışıklı olması ile hiçbir alakası yok.
normalde eserlerin hiç değilse orijinal adının korunması taraftarıyım ama o zaman filmin adının la delgada línea amarilla gibi bir şey olacak olmasından ama sözlükte filmlerin türkçe isimleri ile başlığının açılmasından filmin türkçe ismi ile açtım.
2015 yapımı, ispanyolca, celso garcía tarafından yönetilen film. yönetmenimizin oyunculuk yahut yönetmenlik kariyeri çok gerilere gitmiyor. bu film, en iyi çıkış yapan filmi. 2022 itibarı ile harici dört film yönetmiş. tık tık
filmimiz, nitelikli izleyicilerin olduğu letterboxd film topluluğundan on üzerinden 7 gibi makul bir oyu kaparken on adet film eleştirmeninin rotten tomatoes'daki oylarının ortalaması bu film için yine on üzerinden 6.5 gibi son derece kabul edilebilir bir sayı. sonuçta eleştirmenler acımasız olurlar. rotten tomatoes' da ayrıca seyirciler de oy kullanabiliyorlar fakat çürük filmlere çürük domatesler atma zevkine bir tek eleştirmenler varabiliyorlar. on bir eleştirmenden biri, neden olabileceğini asla tahmin edemediğim bir sebepten filmi kötü bulmuş ve domates atmış.
filmimiz, bir hurdalık sahnesi ile açılıyor, hurdalıktaki ağabeyin başladığı bir yola devam etmesi ile kapanıyor. bu anlamda kesinlikle bir yol filmi diyebiliriz fakat oldukça gizemli ve gerçekçi olmasıyla potansiyel basitliğini üzerinden atmış. yol boyunca romantiklikten çok uzak diyemeyeceğim birkaç sıcak sahne ile karşılaşıyoruz. son derece dramatik olan sezon finali ve finali yapıyoruz. film boyunca bir yola sarı çizgiler serpiştirmek için birlikte çalıştığımız ve baş karakterlik babında paslaşan beş karakterimizin sıcak dost nefeslerini kalbimizde hissediyoruz.
antep'in hiç de üzerine şiirler yazılamayacak iğrenç sıcağında, belki bir aydır süren iğrenç bir karın ağrısı yetmiyormuş gibi bir de o andaki mide yanığımla maden suyu yetersizliğinden ölmeye yüz tuttuğum bir anda; gönüllerimizin efendisi, her dönemin kahramanı, gönlü bol ve en cömert yoldaş puhutv' den izleyip bitirdiğim bu filmi hepinize öneririm. film, bir nbc filmi yapısında fakat daha az ağır ve biraz daha hatta bayağı bir daha ciddiyetsiz diyebilirim. izle notum: 78\100 bundan sonra söyleyeceklerim biraz spoiler olabilir ama ilk kısımlarını okuyabilirsiniz. yine uyarırım.
toñio reyiz on yıldan uzun süredir çalıştığı hurdalıktan, artan hırsızlıklar için durmadan vardiya yaptığını söylese de aynı gerekçe ile bir köpek ile değiştirilmek sureti ile nazikçe atılıyor. sonra aramaya koyuluyor. uzun bir süre iş aradıktan sonra umutsuz bir tavırla benzin alırken gözü yukarıdaki, benzinlik için eleman ilanına takılıyor. düşük bir ücretle işe başlıyor. daha sonrasında şans eseri, çok eskiden çalıştığı bir inşaatın mühendisi ile benzinlikte karşılaşıyor. mühendis, reyizimize çok sıcak davranıyor. bundan yüz bulan toñio reyiz birkaç gün sonra mühendise gidiyor ve mühendis 200 km. bir yolun boyanacağını söylüyor. iş için toñio'ya oldukça dolgun bir ücret teklif ediyor.
işe başlama günü gelince, üç adamı mühendis'in evinin kapısının önünde beklerken görüyoruz. toñio ile tanışıyorlar. daha sonra mühendis, hayatımda gördüğüm en yakışıklı oğlanlardan biri ile çıkageliyor: pablo. geç kalmış, mühendisten onu arabayla almasını rica etmiş olabilir ama gerçi senaryoda bu diyalogsal olarak yok. sonrası ağır spoiler. baştan beri pablo'nun, mühendis'in oğlu olduğunu ve babasının onu olgunlaştırmak istediğini düşündüm ama genel olarak bakıldığından buna yorulabilecek pek bir şey yok.
toñio, pablo' ya bir bilmece soruyor: bir adam, aynı bizim gibi yolun şeritlerini boyuyormuş. ama her gün bir öncekinden çok daha az yol boyayabilmiş. yol, tabii ki de filmde bir metafor. çizgiler de öyle. fakat bu o kadar göze sokuluyor ki... yol, hayat yolu işte. çizgiler de rehber. pablo, ailesindeki huzursuz ortamdan kaçmış, amerika' ya gitmek istiyor. rehberi belki ondan önce evden kaçan kardeşi. toñio, aslında yol boyu bir değişim ya da olgunlaşma sürecinde. ironik bir şekilde aralarındaki en ne yaptığını bilen ve en tecrübeli gibi gözüken bir reyiz olsa da aslında bir amacı yok. bir yolda nereye gittiğini bilmeden savruluyor. bir sahnede, yollara sarı çizgiler boyamayı hafife alan pablo' ya şu kelimeleri söylüyor: sen ne anlarsın ki, senin hiç rehberin olmamış. daha sonra öğreniyoruz ki oğlu onu bırakıp amerika' ya kaçmış. karakterimiz yol boyunca olgunlaşıyor ve oğlunu aramaya karar veriyor. bir tırcımız var: gabriel. aslında tır sürmeyi oldukça seviyor fakat gözleri bozuk. amacı, para kazanıp tekrardan tutkusuna kavuşmak. ahlak problemleri ile boğuşan bir hırsızımız var mario. amacı, hırsızlığı bırakıp annesi' ne verdiği sözü tutmak. bir de sirkçimiz var: atayde. amacı hayatın keyfine varmak.
muazzam ötesi, realist ve derin bir film olabilecekken alışılmış ve popüler, istenen hikâyenin kurbanı olmuş filmimiz. yol boyunca lunaparkta eğleniyorlar, futbol oynuyorlar, yüzüyorlar... pablo' ya bir otobüs çarpıyor ve ölüyor. daha sonra romantikliğin, klişenin daniskası yapılıyor; pablo' yla toñio' nun anları ardı ardına sıralanıyor. pablo' nun ölmesi beklenmedik ve etkileyici ama daha sonra böyle kullanılması...
bilmecemizin cevabını pablo, toñio' ya soruyor. cevap, boyacı adamın, boyayı başlangıç noktasında bırakması ve sürekli, bitince başlangıç noktasına geri dönmesi imiş. yani geçmişte tıkılı kalmayın diyor.
ben ki herkesin salya sümük dizlerini döve döve ağladı filmlerde yan koltukta oturanın gözyaşlı yanağından makas alan, bu filmde pablo' nun öldüğü sahnede, o an filmi izlerken yaslandığım balkon duvarından gerisin geri dönüp intihar etmke istedim. hayali arkadaşım, beni zor tuttu. tabii ki bunu her an gelen intihar düşüncesinin depresyonla alakalı ve bu depresyonda da sık sık düşündüğüm doğduğumdan beri sap olmamala ve pablo' ya hayat veren oyuncunun manyak yakışıklı olması ile hiçbir alakası yok.
devamını gör...