sevgi ve nefret arasındaki ince çizgi

toz konduramamaktan camur atmaya gecis asamasidir.

sevgin, verdiğin değer ne kadar büyükse bunun negatifi de o kadar büyük olacaktır. umursamadığın birinden nefret etmezsin, seni ilgilendirmediği için seni üzemez, kızdıramaz. ama çok sevdiğin, değer verdiğin biri seni üzebilir, en büyük hayal kırıklıklarını en sevdiklerin yaşatır. yani bu yüzden hissedeceğin negatif duygu da yoğun olacaktır.
bu anlamda aslında nefretle sevgi değil de nefretle aşk arasında çok ince bir çizgi vardır.

sevgi, nefrete en yakın his. birisini seviyor olmak, ondan bir gün nefret etme riskini göze alabilmektir. zıd iki duyguymuş gibi görünselerde, sevgi ve nefret birbirinin simetriğidirler. sevginin zıddı nefret değil, hissizliktir bu yüzden.
arthur schopenhauer aşkı şöyle tanımlıyor; onu seviyor ve ondan nefret ediyordum. sevgi ve nefret arası çok ince, kıldan ince bir çizgi. neresinde duracağını zaman tayin eder insanın ve evet, her büyük sevgi genelde nefrete dönüşür. “birisinden nefret ediyorsanız ve bir gün onu yenemeyeceğinizi anladığınız zaman onu sevmeye başlarsınız." diyor peyami safa. bu tam tersi durumlar için de geçerlidir. kierkegeaard da; nefret, başarısızlığa uğramış sevgidir diyerek açıklar bu durumu. hayat, biraz böyle.

ikisi de dönüşebilen duygulardır ince çizgi olsa olsa budur.

lakin hani her şeyin fazlası zarar ya bu duygularında aynen öyle.

iki duygu da aşırıya kaçarsa insanı kör etmeye gerçeklerden uzaklaştırmaya muktedirdir. önümüzde bunun çok canlı bir örneği duruyor.

"en büyük aşklar nefretle başlar." sözü geliyor aklıma. kıl gibi ince bişey bu çizgi.

nefret ettiğine yeniden büyük bir aşkla bağlanabilirsin fakat sevdiğin birinin üstünü çizersen tekrar sevebilir misin (bkz: bilemiyorum altan)