incir yaprakları

yumuldular uğultular arasında
incir yapraklarını artık kim düşünürdü
sallanırken iki dalga arasında bir martı
bu yatağa, koltuğa, bu kara tahtalara
düşmeden önce
eksiydi eksi şimdi iki artı.

gömüldüler dalgalar arasına
ellerinde uzatılan iki elma
yüzlerinde alı al bir kızartı
bekleyen yan yana ayrılıklardı
perdeler inerse az daha sürerdi
yumuldular, gözlerini yumdular.

eksikti tamken bile hepsi bu kadardı
dumandı, dağılır, çiçekti solardı
uçuşurken üflenmiş şeytan arabaları
anladılar, duruldular, doğruldular
az önceki incir yapraklarını
aradılar, buldular, tutundular.