insan bağımlılığı

uyusturucugu bagimliligi gibi bi sey. birini ozlemekten, ayrilik acisindan, bagimli kisilik bozuklugundan, yalniz kalamamaktan, birinin varligina ihtiyac duymaktan bahsetmiyorum.

bazi insanlar var, beyninizin kimyasiyla oynarlar. narsisistikler, sosyopatlar, borderline olanlar... bu insanlar love bombing olayiyla sizi goklere cikarirlar. hic tatmadiginiz hisleri tattirirlar. artik bir eroin kullanmis gibi olursunuz. dopamin ve endorfin olayiniz palamari cozmustur. hep ararsiniz o guzel hissi. karsinizdakinden nefret etmek veya onu sevmek hicbir sey ifade etmez bu durumda. ayri veya beraber olmaniz da bir sey ifade etmez. keş olursunuz.

ayrica karmakarisik bir iliskinin icinde oldugunuz icin bol bol splitting yer, bunun sonucunda hep heyecanli olursunuz, hep iyi veya kotu bir beklenti icinde olursunuz, bu da olay bagimliligi yapip beyninizin kimyasini degistirir.

tipki bir uyusturucu bagimlisi gibi tepkiler verirsiniz. tek bir kurtulus yolu vardir. uzun yillar suren bir oruc tutup kendini sagaltmak.

6 yıl önce bıraktığım kötü alışkanlık. o tarihten sonra hayatımda en fazla birkaç insan olur ve bazıları sürkülasyona uğrar. sabit olan sadece bir kişidir. onla da kırk yılda bir içmeye otururum.

aslında doğru olan bir adlandırmadır. çünkü insan denen varlık etrafında kendi türevleri azaldıkça bir o kadar depresif olmaya ve yalnızlık senfonisini başlatmaya meyilli oluyor. ama bilmedikleri bir şey var, o güzel insanların o güzel atlara binip gittiği çağdayız. yani bu zamanda fazla insan ve insanlara bağımlılık farkında olmadan kendini harcatmaktan, yalnız kalma korkusu ile kişisel alanını zedeletmekten başka bir şey değil. hala atlarına binip göçmemiş güzel insanlardan bir iki tanesi olsun hayatınızda kafi.

niye hiçbir tarihte yetememiştir insan kendi kendine? hep bir yarımlık hissi… bir diğer parçayı arayıp duruyoruz öylece. doğum anımızdan bugüne değin yarımmışız da, hep bir eksikliği doldurmak gerekirmiş gibi. nedir bu dolmayan boşluk? ne kadar doldurursak dolduralım tamamlanmıyor!

insanın birine ihtiyacı olduğu algısından doğan bir durumdur. yalnız kalmak kadar tehikelidir.