insandaki kalıcı olma arzusu

öldükten sonra unutulup gitme endişesinin bir ürünü olduğunu düşündüğüm olgudur.
eski mısırda ki görkemli piramit, sümerlerde ki ziggurat hep aynı amaca hizmet etmiştir.
eski yunan' da insanlar mezar taşlarına isimlerini henüz hayattayken yazdırırlardı, mezar taşlarına adlarını kazıtmalarının asıl sebebi,
unutulmak korkusuydu. çünkü onların inanışında bir insan ancak onu tanıyan, adını bilen son insan öldüğünde gerçekten ölmüş oluyordu.
bu yüzden o devirde zenginler kendi adlarını taşıyan anıt, tapınak, sütun vs yaptırıyorlardı. ve antik mezar taşındaki ifade mnhmh: hatırla.
bir müzede gördüğüm bir taşa insan eli şekli birebir oyulmuş altına eski grekçe : andreas kataskeya yazısı kazılmıştı.: yani andreas yaptı.
özetle insan her devirde unutulmamak, yada en azından hatırlanmak istiyordu.

bu tarz ontolojik sorulara verilen kesin yanıtlar hep yetersiz gelmiştir.

unutulmamak/kalıcı olmak için yapılsa bile bunun asıl gerekçe olamayacağı açık. neden unutulmak istemiyor veya kalıcı olmak istiyor gibi belirli soru seviyelerini geçtikten sonra neden diye soramayacağımız bir yanıt tatmin edici olur.

bende olmayan arzu. fotograf bile cekinmiyorum kalir diye.

çok afedersin bi b.ka yaramayan çaba.

bu yüzden yazıyorum. sadece burada değil her yerde. kitaplarım, piyeslerim, makalelerim, şiirlerim var. ha sorsalar ölümsüzlük olsa ister miydin diye inanın biraz düşünürdüm. ama kalıcılık arzusundan mıdır nedir yazıyorum işte.

(bkz: çocuk sahibi olmayı düşünme nedenleri)

kim istemez ki, düşünen tek varlık olup iz bırakmadan gitmek komik çünkü.

öğle bir isteğim yok ama bilim alanında, bilimi okyanus olarak ifade edersek okyanusa 1 damla da olsa bir katkıda bulunmak istiyorum. ismimin bilinmesi gerekmiyor, katkım olsun yeter. *

imkansızdır.
isminin hatırlanması seni kalıcı yapamaz. yalnızca bedeninden bağımsızca ismin anılır belki bir yerlerde. da vinci veya viktor hugo canlanıp gelse onları hiçkimse tanıyamaz artık.