insanı intihardan döndüren anlar

1.yarım bırakma korkusu.. aileyi, belki dün geceden yazılan bir şiiri, belki bir insanı, sahiplendiğin sokak hayvanlarını yarım bırakma korkusu..
2.son defa bir şeyler yaşadığını kabul edememek... son defa denize bakıyorsun, kafanı gökyüzüne kaldırıp son defa seyrediyorsun gökyüzünü.. son defa yemek yiyorsun... bir daha yapamayacağın onlarca, yüzlerce şey... zor ya bırakıp gitmek çok zor. kalmak daha zor geliyor bazen ama... bir şeyler hep engel oluyor.

değmeyeceğini düşünmek bir şeylere değmeyecek. bu düşünce insanın aklına bir vakit yerleşiyor mutlaka ziyaret ediyor.

ismet özel şöyle diyor.

40 yaşıma kadar hep intiharı düşündüm, ama 40
yaşımdan itibaren insanların intihar etmeye
değmeyeceklerini düşünmeye başladım. bana göre
intihar, geride kalanlara yönelik ağır bir suçlamadır. bu
mesajı verebileceğin tıynette insan olmadığını
düşününce de intihar etmiyorsun.

başarısız bir intihar girişiminden sonra gelen aydınlanma düşüncesi.

asıl sorunun ölmek değil de doğmak olduğunu fark ettiğim ‘o an’dır.

kız kardeşlerim. ben nasıl onlarsız bir hiçsem onların da bana belki ihtiyacı olur diye düşündüğüm andır.

ya dünya üzerinde şifası bende olan biri varsa ve ben ona şifa olmaya çok uzaksam? *

ciddi ciddi söylüyorum ki kendine meydan okumaktır.*

ölümden sonrasının bilinmezliği. ya şu andan daha kötüyse?
üstelik daha kötülerini atlattım, geçecektir.
hem söz verdim.
ölürsem düzeltemem. "denilen anlardır.

dutun tadı. (bkz: kirazın tadı)

hiç dönmedim intihardan. her seferinde öldüm öldüm dirildim.

(bkz: umut)

arkadakilere beslediğin merhamet.

uğruna intihar edeceğim şeyler buna değer mi ?

ben sizin yerinize cevap vereyim ; değmez. insan zamanla kendi mutlulugunun daha önemli olduğunu idrak ediyor.

sen sakin, durgun bir su birikintisiydin. biri geldi içine bir taş parçası attı. taş önce büyük dalgalar yaratır. arka arkaya büyük dalgalar gelir. sanirsin ki o dalgalar hep öyle büyük olacak ve hic bitmeyecek. korkuyorsun. huzursuz oluyorsun. sonra bir bakiyorsun ki dalgalar küçülmeye baslamis ve yavaslamis. gittikce ufaliyor ve yavaşlıyor. en sonunda su yine eski durgun, sakin haline dönüyor.

sen simdi o bastaki hızlı dalgaları görüp diyorsun ki ben bu suyu kurutacagim. çöl haline getireceğim. bunu yapma, o su mutlaka sakin haline dönüyor. yine biri taş atacak, o su bazen donacak. ama bazen o suda nilüferler de acacak. buna hayat deniyor. hayatin ici kavga, acı dolu oldugu gibi umut, sevgi, mutluluk da dolu. bırak her sey dogal akışında gitsin. yasayacagin güzel şeylerden kendini mahrum birakma. eninde sonunda hepimiz gidecegiz. kazik çakmayacağız..ama bunu guzel bir hayat yasayarak tamamlamak lazım.suyu akışına bırak. daha görülecek cok bahar var.

hadi bakalim.

benim icin: amerikalı sevgilim.
heralde bu sefer gercekten az daha basaracaktım.
durumun ciddi oldugunu fark etmese benle iletisime gecmezdi.
bana dedi ki "sen tahmin ettiginden cok daha guclu bir kadınsın ve ben hep burada yanındayım."
tum soyledigi bu.
ve bana yetti kararımdan donmeye:))

uzun bir süre ağlarsanız akabinde vazgeçtiğinizi hissetme ihtimaliniz çok yüksek bir orandır çünkü gözyaşı vücuda endorfin salgılatır bu yüzden en azından ertelersiniz kararınızı. çünkü bu hormon acı veya ağrı durumunda vücutta salgılanmaya başlar. ve vücudun kendi kendini iyileştirme sisteminin bir parçasıdır.

ben allah’a inanıyorum o yüzden döndüm o uçurumdan. başka pek bir sebebi yok. bir de bensiz dünya mükemmel bir yer olmayacak belki bir ay bile ağlamayacaklar. ben kendime yaptığıyla kalacam.