insanı kötü hissettiren anlar

bazen, aptal bir anınıza denk gelir de salakça konuşursunuz ya (sınır aşmadan, düzgün cümleler kuramamaktan ya da söylenileni anlayamamaktan bahsediyorum) sonra karşınızdaki insan tüm ilkelliğiyle size hoşgörülü yaklaşmak yerine yadırgar ve bön bön bakar. aha o an. yerin dibi yarılsa da içine girsem derim, aynı zamanda karşıdakine de söverim. az hoşgörülü ol da rahatlat insanı davar! diye.
öyle işte.

birinin üstüne hapşırmak.

izmir'deki bir odyofil dükkanına gitmiştik eski bir arkadaşımla. buralarda da elbette adım gibi bildiğim üzere, çift kabinli ses sistemleri satılır. yani hi-fi speaker system(s) konusunda son derece bilgiliyimdir ve o zamanlar da öyleydim. adam çok kasıntıydı; dükkan sahibi yani. ben de kasıldım veeeeeeeee...

çift hoparlörlü hi-fi sistemlerinize bakacaktık dedim. adam da, küçümser mimikler, bakış ve ses tonuyla, "bu sistemlerin hepsi zaten öyle olur." dedi. bayağı rezil oldum ve kendimi kötü hissettim. ağzımdan çıkana kendim bile inanamadım ama adama açıklama yapasım da gelmedi sonra.

şunun gibi bir şeydi yani yaşadığım şey:

sevilmediğimizin iliklerimize kadar hissettirildiği andır.

evden cenaze çıktığında.

hayatında ilk kez birisi davar dediğinde.

hitap olarak abladan teyzeye terfi ettiğinde yaşanan durum. henüz yaşamadım ama yaşadığımda muhtemelen birkaç gün kendime gelemem. lan hele biri bana ya babaanne falan derse birden?

onun düşünmeden söylediği sözlerin senin kafanın içinde kendini duvardan duvara çarparak yankılanması, onun yürüyüp gittiği yolun senin için bitmemesi.

sevdiği insanların aslında onu hiç sevmemiş olduklarını bilmek.

en çok güvendiğiniz kişiye aslında güvenmemeniz gerektiğini size öğreten andır

örneğin, markete gidiyorsunuz kasaya gittiğinizde kredi kartınızı evde unuttuğunuzu hatırlıyorsunuz bana göre rezil bu durum.

eski bir fotoğrafa denk gelmek...

mutlu olduğun anların bir daha yaşanmayacağı ve o mutluluğa ortak olanların bir daha yaşamayacağı gerçeği.