kahraman gibi hissettiren anlar

insanın kendini bir halt sanmasına yarayan anlardır.
cumartesi günü bir abiyeciye gittim abiye deniyorum düğünümüz var dostiler.
oradaki kız çok tatlı biriydi, tatlı tatlı iltifatlar etti bana derken biraz kaynaştık.

bir anne ve iki kızı da gelmişti. annenin kızları abiye deniyordu, beni de puanlıyorlar arada tatlı anlar yaşanıyor stüdyoda. derken kadının kızı çıktı kabinden hepsi çok beğendi kızı. kız da nasıl mutlu o abiyenin içinde.
sonra annesi fiyatını sordu, pahalı buldu başladı şey demeye “yok kızım hiç güzel olmadı boşver “ falan kız bunu duyunca daha da çok bağlandı elbiseye.
işte tam da buradaaa evinizin kahramanı melting devreye girdi, üçüncü paragrafta giricem devreye.

satış danışmanı kızla aramızda oluşan o kısacık samimiyete güvenerek döndüm, dedim ki “ lütfen alınmayın ve kızmayın ama bir şey dicem”
“hehehe buyrun söyleyin” dedi. ben de döndüm anne ve kızlarına:
“bu model çok çok klasik bir model bütün abiyecilerde bulursunuz, şirinevlerde falan yarısından daha az fiyata alırsınız bunu” dedim.
satış danışmanı kız şey diyo “çok yardımcı oldunuz gerçekten sağ olun ahahaha”
neyse bu söylediğim çok yattı kafalarına. var ya aşırı kahraman gibi hissettim…
o abiyeye 12 bin vermek akıl karı değildi hemen el atarım olaya hemeeen. öyle işte. kahramanım diyorum kızım.

çoğaltılabilir elbet ama gratis indiriminde bitmeyen kasa sırasını sabırla bekleyip alışverişi tamamlayabildiğin an. bonus olarak omleti tek parça halinde ters yüz yapabildiğin anda da büyük bir iş başarmışsın hissi geliyor.*

sarı sitelerden birine 2. el bi televizyon koymuştum, aynı gün alıcı çıktı televizyona. adam televizyonu almak için geldiğinde aynen şu dialog geçti aramızda:
+abla televizyonu 700e koymuşsun ilana
-evet doğrudur
+ikram var mı
-ayran var abi içersen
+....
-getirim mi?
(bu olayın kahramanı benim çünkü ikram ne demek bilmiyodum.)

antalya'da bir gün, 12 -13 yaşlarında voleybol kursundan çıkmış evine tramvayla dönen bir kız vardı. cok tatlı bıcır bıcır maşallah. arkadaşları indi bu tek kaldı. saat öğlen civarındaydı. bir dayının önce bu kızı bacaklarını çektiğini farkettim. ardından da kızın önüne geçip kızla konuşmaya başladım. voleybol nasıl gidiyor dersler nasıl gidiyor diye. sonra dayıyı kolladım baktım yer değiştirdi kızı görebilmek için tekrardan. telefonu eline aldı. kızı da tedirgin etmek istemiyorum küçük. kız indi durakta dayı arkasından ben de arkalarından. kızı hemen rahatsız etmeye başladı adam. nereye gidiyorsun ismin ne falan diye sorarken ben yetiştim ara sokakta da bir pideci vardı. kıza dedim koş pideciye önce polisi sonra anneni ara. dayı bana saldırıyor ben dayıya. pideciden eleman da çıktı sağolsun biz biraz adamı hırpalayıp oturttuk kaldırıma başında da gardiyan olarak polisi bekliyoruz o sırada kızın evi de yakınmış annesi hemen geldi ben adamın telefonunu almıştım elinden, polisler geldi, annesi kız eşliğinde ben ve pideci arkadaşım manevi kardeşimiz artık karakola gittik ifade verdik yol da avukat arkadaşlarımı aradım, adam hapis cezası alana kadar bu davanın takipçisi olduk. ve sadece o küçük kızın değil daha bir sürü küçük kızı taciz ederken görüntüler çıkmıştı telefondan. allah herkesin evlatlarını korusun. ve hiç kimse böyle bir olayı gördüğü yer de sessiz kalmasın. çünkü sizin veya evladınızın başına gelmeyeceği gibi bir düşünceye kapılmayın. sıradaki siz olabilirsiniz. o zamandan beri ben o kızın kahramanıyım işte.