insanın evi neresidir düşüncesi

" insanın evi anlaşıldığı yerdir." demiş kemal sayar. insanı anlamaktan ve anlaşılmaktan daha çok arındıran bir his var mıdır ki..

galiba benim bir evim yok..

dil varlığın evidir diyerek, heidegger'in fikrine katıldığım durum.

insan hangi wc de rahat ediyorsa orası onun evidir arkadaşlar.

huzurlu, mutlu, gülümsediği, sıkıntılarından arındığı, olduğu gibi kabul edildiği, saygı duyduğu ve duyulduğu, güvende hissettiği yerdir.
bu bazen bi sevgilinin kolları olur, yüreği olur bazen de ailesi olur.
"ev" kelimesi manen çoğu şeyi kaplar.
orada kaygısızca uyursun, evine geldiğinde"şükürler olsun allah'ım. "dersin.
seni her anlamda tamamlar.
birisi bana" evim sensin. "demişti çok duygulanmıştım. f

çukur evimiz idris babamız değil tabi ki.
insan nerde rahat huzurluysa evi odasıdır.

"insanın evi, anlaşılmak için savaş vermediği yerdir" der bir psikolog, hakkıdır çünkü gerçekten evinizde iseniz anlayışı, merhameti ve şefkati sonuna kadar hissedersiniz.

kafasını yastığa rahatça koyduğu yine aynı şekilde uyuduğu uykudan, yediği yemekten ve geçirdiği zamandan keyif aldığı, huzur bulduğu yerdir. ben henüz bulamadım.

insanın evi kendisidir. ne olursa olsun en sonunda insan kendine sığınmaktan başka bir yol bulamıyor.

"bilincimizin en yüksek ve en etkin olduğu yer, yenmenin sarhoşluğu içinde kendimizi unuttuğumuz mutluluk zirveleri değil, kişisel sorgulamayı tetikleyen yenilgilerin kör kuyularıdır. galibiyet yabancılaştırıcı bir yolculuktur, insan evine kaybedince döner."

insanın evi; yenilgisinin yüzüne vurulmayacağı, yanlışlarına rağmen kapıdan çevrilmeyeceği, her şeye ve herkese rağmen dönüp dolaşıp yine kapısını çalacağı, yalnızlığını paylaşacağı yerdir. dostun acı söylediği, içinde huzursuz hissetsek dahi dürüstlüğüne güvendiğimiz ortamdır evi, kendi benliği...

aslına bakarsanız insanın evi, kendisini en korunmuş, rahat ve huzurlu mutlu hissettiği anlardaki yeridir.. o an ve yerde, sanki sonsuza değin kalabileceğini hisseder ve ister insan. bu, deniz kıyısında bir bank yalnızlığı olabileceği gibi, küçücük bir odadaki bir okuma koltuğu, bir kanepe, kimi anlarda birisinin dizi, omuzu, bir sonbahar parkının sanki sonsuza uzanan huzurlu yürüyüş yolu da olabilir, içten dostlukların paylaşıldığı bir arkadaş grubunun kahkahalı gürültüsü de olabilir. çoğu kez kaçıp sığındığı kendi yalnızlığıdır evi.. belki çocukluğuna döndüğü bir kasaba evinin arka bahçesi.. kimbilir.. bir göl kıyısı kulubesinin verandası, bir gökdelenin terasında yıldızlara komşu bir yer minderi belki, belki bir gitar dinletisinde sahneye en yakın koltuk.. kimbilir.. değişir, değişiyor çünkü.. belkide bir çift göz, bir bakışta kaybolmak sonsuza dek.. belki uyurken düşünde huzurla gülümseyen bir çocuğun başucudur eviniz..
evini tıpkı kaplumbağalar gibi sırtında taşıyor insan.. ve ne zaman korkusuzca başını çıkartıp, kendisini güvende duyarak mutlulukla soluklandığı ve huzuru hissettiği anı yakalasa orası olsun istiyor evi..
ama muhtarlıklar, tapu daireleri, kurumlar hep başka yerler gösteriyor ona ev diye..
adresinizle evinizi karıştırmayın..!

bence nerede rahat tuvalete girebiliyorsan orası senin evindir.

normal sözlük halkına selam olsun, günaydınlar efendim, güzel bir gün, hayat enerjisiyle ve yaşam sevinciyle dolu bir gün sizinle olsun.

insanın evi, yaşadığı şehrin sokaklarında yürürken adeta haz almasıdır, mutluluk duymasıdır, huzurla yürüyebilmesidir o şehrin cadde ve sokaklarını. bilenler de bilir tanımlarımdan, bu benim için eskişehir'dir. evim diyebildiğim şehirdir. zira gerçekten bahçelievler mahallesinde, üniversite caddesinde, adalardaki porsuğun çevresinde yürürken gerçekten mutlu ve huzurlu oluyordum. çok keyifli ve güzel geliyordu. orası benim şehrim, bana ait bir yer diyebiliyordum. o sebepledir ki yaşadığınız yerdeki bu gibi faktörler çok önemli.

çocukluğumdan beri sürekli şehir değiştirdiğim için çoğu zaman bir evim yok gibi hissediyorum. "bir ev mekandan bağımsızdır belki" diye düşünüp insana sığınmak da hata, ondan da olmuyor.

kendini her şekilde savunmasız bıraktığı ancak hiçbir şekilde zarar görmeyeceğini bildiği yer.

insanın evi doğduğu yerdir derler. bense doyduğu yer diyorum. bu biraz vatan gibi oldu ama...
bi de şey derler; insan, zamanı durdurmak istediği yere aittir diye. zamanı durdurabildiğimiz ve en rahat olduğumuz yerdir evimiz yuvamız da netekim.

garip bülbül gibi feryat ederiz
cehalet elinde küskün kederiz
hep yolcuyuz böyle gelir gideriz
dünya senin vatanın mı yurdun mu?
neşet ertaş

"ev doğduğun yer değildir. ev, bütün kaçma girişimlerinin bittiği yerdir."
necib mahfuz

içimde o kadar şey var ki yazsam destan olur ancak ağlamamak için susmak zorundayım. evimdeyken evsiz bırakıldım...

sevenler sokağı, numara doksan
ya evde yoksam!