insanın hep hayalinde birini idealize etmesi

bak bu aşırı ben. hayalimde biri var ama kim bilmiyorum harbi gerçekse ve beni bulursa vay anasını derim

hüsranla bitecek hareket.

ben bunu çok yaparım ama var olmayan ideal bir prototip üzerinden değil. birinden azıcık da olsa hoşlansam onu böyle kafamın içerisinde yüceltirim de yüceltirim. zira hayal kurma yeteneğim gereksiz yere gelişmiş bu konularda. kafamın içindeki imgeye aşık olana kadar devam ederim buna. aşık da olurum kendi kendime ammaaaa...

bilinç öyle bir şey ki aslında ne yaptığınızın farkında olarak o farkındalığı gerilere doğru itekliyor. üzerinde düşündüğüm zaman "bu adam hıyarın teki! benim düşündüğüm, olmasını istediğim gibi biri değil ki? hatta hiç alakası yok. neyin peşindeyim yahu ben!" diyorum. yani farkında ola ola bu oyuna devam ediyorum. nereye kadar? kafamdaki o imaja duygusal olarak ihtiyacım kalmayana kadar.

bir kadın çizeceeeeksiiiiin
onun gibi bırakııııp gitmeyeeeeceğk

realist olmakta fayda var diyeceğim durum. siz kimse için hayal edilecek biri değilken karşıdakinden bunu beklemek sadece hüsran yaratır.