insanın kendi hayat hikayesi tarafından hoşça terk edilmesi

çok sevdiğim bir yazar olan wilhelm genazino'nun ne para ne saat ne kasket kitabında geçen eylemdir.

wilhelm genazino dünya ile ilgili bir derdi olan yazarlardan biri. o gün için bir şemsiye ve elden düşme dünya kitaplarında da yaptığı gibi ne para ne saat ne kasket kitabında yine yalnızlığa gömülmüş ve bunu çoğu zaman gönüllü olarak yapmış bir insanın hikayesini anlatır.

insanın kendi hayat hikayesi tarafından hoşça terk edilmesi yaşlılık döneminde oluyor yazara göre. en azından kitabın kahramanının düşüncesi bu yönde. elbette yaşlılıkla ilgili bir güzelleme değil bu söz ama unutmanın bazen bir nimet olabileceği gerçeğini de göz ardı etmiyor.

insan hayatı boyunca başından geçen bazı kötü olayları özellikle az ya da çok bir travmaya neden olan olayları unutmak için çaba sarf eder. ve bunu yapmak zordur. hele genç yaşlarda bazı anıları unutmak imkansız gibi gelir insana.

ama yaşlılık çoğu zaman bu çabayı gereksiz kılar. çünkü unutma süreci kendiliğinden gerçekleşir. unutmaya başlarsınız. bir dönem sizin için üstesinden gelinemeyecek gibi görünen her şey sessizce önce soluklaşmaya sonra kaybolmaya başlar.

elbette sadece kötü anlar değildir şeffaflaşarak kayboluşa sürüklenen. iyi hatıralar da silinir yavaş yavaş. ama insan iyi hatıralara daha sıkı sarıldığı için kötü anlar kadar kolay silinmez onlar.

ve yaşlılık insanlara unutmak gibi bir nimet bahşeder. ve birçok travma ile dolu olan hayat hikayesi insanı böyle nazik bir yolla terk eder.

wilhelm genazino muhteşem bir yazar. umarım hayat hikayesi onu da böyle hoşça terk etmiştir.

bir insanın hayat hikayesi, gerçekte yaşadığı hayattır. yaşamadıkları onun hikayesi sayılır mı. (başlıklandırmada mı anlamı zorlayan bir çelişki var, ben mi kavramakta sorunluyum.)
insanın kendi yaşam öyküsü, kendisini nasıl terk edebilir.. (yaşanması muhtemel bir ömrün, beklenmedik biçimde sonlanıp, öykünün yarım kalması mı kastediliyor yoksa.)