insanın özü gülmezse yüzü gülmezmiş

insanın önce içinden mutluluk gelmesi gerekir ki yüzü de gülsün durumu.

zaten özü gülmeyenin, yüzü güler mi, diye sormuyor mu neşet baba, gel sevelim sevileni seveni türküsünde?..

neşet baba'nın da, gel sevelim türküsünde konu edindiği atasözümüz.
içi gülmeyen, sevgi görmemiş, merhametten nasibini almamış, hayatında, vicdan denen mefhumla hiçbir zaman tanışmamış insanın yüzünün, gülmeyeceğini anlatmak için söylenmiş.

buna bir de dert, keder ve pek tabii sevgisizlik eklenince haliyle özü gülmeyenin yüzü de gülmüyor. insanın en önce, ilk önce sevmeyi bi denemesi, öğrenmesi lazım ki yüzü de, özü de gülsün.

neşet baba'ya göre de öyle olacak ki daha şarkıya girerken belirtiyor sevginin arkını:

demekki seven insan, kendi güldüğü gibi başkasına da ışık saçıyor. farkı, hemen fark ediliyor.
ve devam ediyor:

es geçiyoruz es...
yine devam ediyor neşet baba, illa burnumuz sürtünce anlayacağız ya*:

meğer ne doğruymuş;

bu türkü ağlanacak bir türkü değil kabul. fakat beni, ne vakit dinlesem ağlatır. özellikle iki yıldır...
zira
sözün özü: özü gülmeyenin yüzü gülmüyor ve
gönülsüz muhabbet hakk'a değmiyor. sevmeyenin, sevmeyi bilmeyenin; özden de, yüzden de gülmüyor yüzü...

hadi birlikte neden ağladığıma gülelim*