insanlara her şeyin sıkıcı gelmesi

bir lahmacuncudanterasagelenkurum ukdesi.

tükenmişlik sendromu denilen esasında tam karşılığı olmayan genel bıkkınlık halinin hayata yansıması.

bir şeylerin kendisinden ziyade ona ulaşmayı seviyoruz, ulaştığımız zaman ulaşmışlığın getirmesi gereken tadı alamıyoruz. bu tatminsizliğin sorgulamasına giriştiğimizde de ayrı bir sıkılmışlıklara salıyoruz kendimizi. hayatta bir insanın elinden neyini alırsanız gerisi manasızlaşır sorusuna verdiğim ilk cevaplardan biri; heves'tir bundan gayrı. hevesleri kırmayın, heveslere kast etmeyin. heveslerinizi cam fanusta saklayın, heveslerinizi kimselere anlatmayın.

zira heves bir kere kaybedilir, bir daha ne enerjiniz aynı olur, ne gülümsemeniz aynı olur, ne de bu sıkkınlığın sebebini arayan zihninizin uğraşma gücü;

öyle mi olmuş, e olsun madem, zaten değmedi.

anlamdan arındırılmış insan ve evren tanımı için gayet doğal bi şi. artık her şey sadece ölçülebilir , sayılabilir, hesaplanabilir bir şey. başka da bi ske yaramaz hiçbir şey. çünkü insan insanın kurdudur. hesap kitap meselesi yapılması lazım sadece.

baharda ağaçların çiçek açması çok normal, rüzgarın esişi acayip sıradan, güneşın ışığını yayması her gün her gün artık baydı, gezgenler dünyanın etrafında dönemeye mecbur zaten, ay , mehtap göz yanılsaması, gök desen zaten bildiğin boşluk başka bi naneye yaramaz vesaire vesaire. halbuki hepsi her an bir mucize ama modernizm bize her şeyi sıradanlaştırdı. her şey mekanik bir robot ve ske ske kölemiz olacak.

cennette sıkılıp yapılmaması gereken tek şeyi yapıp o elmayı yemektir.

hız çağındayız ve ekran odak süresi dahil hayattaki odağımız 3sn'ye kadar düşmüş durumda. her şey sıkıcı geliyor çünkü bir sonuç yok. insanlar her sabaha sonuçlarla uyanmak istiyor. giriş ve gelişmelerden bunalmış durumdalar. geçenlerde yavaşlamam gerektiğini öğrendiğimden bu yana sadece yavaşım ve geçen zamanı izliyorum. hatırladığımda iyi bir anı olsun diye..
bu şekilde sıkıcılık daha tolere edilebilir.

şuan her şey sıkıcı geliyor. en keyif aldığım şey bile sıkıcı geliyor. belki yarım saat sonra yine çok keyif alacağım ama şuan niyeyse sıkılıyorum.

doymuşluk hissiyatı, tüketme dengemiz alt üst oldu, bilgiyi, sevgiyi (göreceli sevgi saf değil, hayvan sahiplenip bırakma vs), ilgiyi, egoları çok fazla kullanıp bırakmamızdan kaynaklanıyor… mesela bir çocuğun ilk telefonu lisede olurken buna bekleme heyecanlanma vb etmenler ekleniyor, anasınıfındaki çocuğun kendinden büyük telefonu var, mezuniyet balosunun üniversite yıllarında olması şuan bu anaokulunda da var… bu da zevk almayışımıza doymamıza sebep olduğunu düşünüyorum.

'her şey' kapasitesinde sınır ve sorun vardır. olaya yanlış bakıyor olabilir..

yaz mevsimlerinin vazgeçilmezi, sıcaktan mayışma/uyuşma, sıcağın getirdiği rehavet ve yorgunluğun da etkisiyle içinde bulunduğu durum.

öyle lanet bişey ki, yeri geliyor insanın yemek yiyesi bile gelmiyor. yemek yemek, sevişmek bile sıkıcı gelmeye başlıyor. insanın sevişesinin gelmemesi ne demektir yahu.