insanların birbirinden kaçan ama aynı otobüste olan yapısı

baktığında kimse insan sevmiyor, herkes bir kaçış derdinde uzaklara. ama yine baktığında oradan oraya aynı şekilde hareket eden hamam böcekleriyiz, buna zorlanıyoruz.

durum böyleyken şikayetçi olmak yerine neden uyum sağlayamıyor insan? neden hep önüne çıkan şeylere karşıt düşünüyor? neden insanlara söverken insansız yapamıyor. pandemi oldu dışarı çıkmak zorlaştı. herkes ağlıyor. ne kadar mutluyum deseler de kendilerinde olmayan sosyal hayatlara özeniyor. insanın riyakarlığı da yine buralarda bir yerlerde başlıyor.