insanlığa karşı umudun yeşermesi

yaklaşık yarım saat önce bir arkadaşımla birlikte başımıza gelen hadise. yeşilliklerde öylece uzanırken yanımızdaki ailenin bize çay ikram etmesiyle ciddi anlamda insanlığa dair olan umudum yeşerdi. küçük bir çayın bir insana neler hissettirebileceğini daha yeni farkettim ne yazık ki. *
böyle küçük detayların hastasıyım ama uzun zamandır rastlanmadığım için unutmuş olabilirim.
*

çocuklarla muhatap olmak ,tanımadığın insanlarla yardımlaşmak.

her kampa gittiğimizde insanlığa karşı umudum yeşerir çünkü orada herkes, eşit şartlardadır ve çadır komşularınız, genelde hep iyi insanlardır. biri börek yapar, "kokmuştur" der size de bir tabak uzatıverir. kimisi, balık tutmaya çıkar, balıktan eli bol döndüyse, size de birkaç balık verir. bakkala giden varsa, size de ekmek vs. alır, siz de aynı şekilde onların yaptıklarının altında kalmaz, ne gerekiyorsa yaparsınız. köylüler, bahçesinden mısır vs. toplayıp getirir derken, insanlığa küsmemek gerektiğini düşünür ve halen iyi insanlara olan inancınızı diri tutmaya devam edersiniz.

ufak detaylarda saklı olan durumdur. sokak müzisyenine verdiğin 5 lira bile insanı dünyanın en iyi kişisi gibi hissettirir.
ufak detayları kovalayın arkadaşlar.

hiç kimseye karşı bir umudum filan yeşermiyor.
iki bardak çaya da tav olmamanızı tavsiye ederim.
henüz çıkarlar çatışmadığı için nezaketten öte değil.

2 çaya sevinecek kıvama gelindiyse afedersiniz benim umudum bitti.

"adamlar bana çay verdi çay! çay veren adam hiç kötü olur mu?" (bkz: ismail abi)

uzun süredir sulayan olmadı, kurudu o umutlarım. sulanmaya hasretler. lütfen...