işin içine zorunluluk hali girince hiçbir şey yapmamak

yapasım varsa da bütün hevesim kaçıyor. zorunda olmak kadar kötü bir hal de yoktur.

tamamı ile bir eziyet, hastalık olarak saydığım bir şeydir.

zorunluluk girince mecbur yapmak var bir de.

zamanın birinde hocanın sınavda çıkacak diye zorla okuttuğu tutunamayanlar romanından nefret etmiştim.
yıllar sonra tekrar okudum, o kadar da nefret edilesi bir kitap değilmiş.

yazmayı seven bir insanım öyle kendi halimde yayınlıyordum ancak disiplinli olmaya karar verdikten sonra zorunluluk halini aldı keyif alamıyorum.

normal durumlarda zaten bir şey yapmayı isteyen bir insan değilim. malum keyfim ve kahyası durumu. o yüzden bir şeyi yapmam gerekiyorsa onu kendime zorunlu kılıyorum. nasıl mı? şöyle: o işin sorumluluğunu üstleniyorum. ve en iyi şekilde onu yapıyorum. tabi ki o süreçte canım çıkıyor ama başka yolunu bulamadım.