isteseydi yapardı gerçekliğini kabullenmek

rahatsız ukdesi

senin çırpındığın,ulaşmak için yırtıldığın insanın hiç bir şey yapmadığını farkettiğin o an..kalbini bıçaklasalar sanki daha az acırmış gibi geliyor.
ister bir süre kendine acımadan devam edersin çırpınmaya istersen de o an bırakırsın.
daha sonrasında başkasına yaptıklarını gördüğünde de ister istemez bu farkındalığı yaşama mecburiyetinde kalırsın.*

hayat kalitesini iki katına çıkaran bir tavırdır. deneyin pişman olmazsınız, gereksiz soru işaretlerinin hepsini yok ediyor.

seni doruklara ulaştıran o olaydır. sonrasında ise zaten hayata koyvermiş şekilde ilerliyorsunuz.

müthiş bir aydınlanma ve farkındalık demektir.

isteyen okyanusun derinliklerine iniyor istemeyen de senin ruhunun de'sine bile bakmıyor.

politik konularda aydınlanma yaşatacak olay.

bazı arkadaşlar sürekli isyan içerisinde:
- neden buna göz yumuluyor?
- neden sorumlular istifa etmiyor?
- derhal şu/bu yapılmalı.
bla bla bla...

sanıyorsunuz ki adamlar iyi bir strateji geliştir(e)mediği için o durumlar öyle. hayır efendim. yapmak istemedikleri, yapmaya niyetleri olmadığı ve hatta bazen özellikle yaptıkları için öyle o durumlar.

bir de ilişkilerde kabak gibi çarpar bu olay göze. aramıyor, mesaj atmıyor. efendim çok yoğunmuş falan fıstık... isteyen adam tuvalette otururken, yemek yerken bile 2 kelime yazar. yazmıyorsa istemiyordur. istisnası çok azdır.

çok zor. hayatım boyunca her şeye realist yaklaştım. istenmediğim , değer görmediğim gerçeğini asla kabul edemiyorum.

kabullenmek can yakıcı, yüklediğiniz anlamın yok oluşu gibi bir şey. insan en çok o samimi duygularını, kılını bile kıpırdatmayan biri için harcadığına içerleniyor. ama kabul ediyorum artık isteseydi yapardı, değer verseydi yanımda olurdu.. insan isteyince her şeye duvar kesilir de yine de yapacağını yapar. kabullenmek biraz da vazgeçiş işte..

kabul etmek bazı durumlarda özgür bırakır. söz konusu ilişkiler olduğunda ve karşılıklı çaba durumu olduğunda bu söz merkezde yerini alıyor. isteseydi pek âlâ yapardı. kimse savaşmıyor, dünyanın bir ucuna gitmiyor. en insanı şeyleri bile yerine getirmiyorsa....

bunu kabul ettiğiniz zaman, kendinizi duygusal açıdan %85 bandında incitilmeye kapatıyorsunuz. gerçekten değer veren insanlar için bahaneler yoktur. bir yolunu bulurlar ve mutlaka sizinle iletişim kurarlar.

bunun en adil doğrulamasını kendinizi baz alarak yapabilirsiniz. sevdiğiniz biri sizi çağırdığında/ herhangi bir şey yapmanızı talep ettiğinde, her işinizi bırakıp ilgilenirsiniz/ gidersiniz ama duygusal olarak nötr olduğunuz birine trilyonlarca bahane uydurursunuz. işte sizde işleyen algoritma ile karşınızdaki insanda var olan algoritma aynı. temelde ki fark " sevip-sevmemekten" doğuyor.

dolayısıyla hızlıca bunu kabul edip, kendi yolunuza gitmenizde fayda var. insanları hayatınızdan çıkartmaktan korkmayın. emeğinizi karşılıksız bırakan insanlar için, onları kaybetmemek adına yine sizin uğraşmanız bireysel değerinize haksızlıktır. önce kendi değerinizi fark edin sonra size buna uygun değer veren insanın peşinde parçalanın.

biri sürekli sadece sizden almaya alıştığında, bunun arkası bir türlü kesilmiyor. ta ki siz akıllanıp, yine onu terk edene kadar.

dolayısıyla zaman kaybetmeye gerek yok.

aynen öyle. herkes istese yapar. istese arar sorar merak ettiğini sevdiğini bildirir kızgınsa bildirir ne biliyim istese yapar herkes yapar. inanın neler neler yapılıyor bir istekle.

isteyen çaresini, istemeyen bahanesini bulur.

istesem de yapamam bazı şeyleri. üşenirim.

neyi değiştirecek diye sormaktan kendimi alamadım.bazı şeyler için engeller o kadar büyüktür ki kabullenemezsin sadece kabullendiğini sanarak kendini kandırırsın.kabullenen arkadaşlar gelin birbirimizi kandırmayalım sizde kabullenemediniz*