istifleme hastalığı

çöp,ambalaj vb gibi şeyleri toplama hastalığıdır amerikan tv programlarına çok konu olan hastalıktır.türkiyede de buna benzeyen koleksiyon yapma alışkanlığı yaygındır.

kıymet verilen bir takım eşyaları biriktirme diyelim.
lisedeki defterlerim meselâ, matematik defterimi çok seviyorum özenerek yazmışım atmaya kıyamadım. ilkokulda kırılan tokamın süsü, niye atayım yani zaten kırılmış bir çocuk?
bir sürü kutu, kutu içinde kutular ve onların içinde anılar. açıp bakmak ,koklamak bile yetiyor geçmişte küçük bir seyahat için. gittiğim her yerden abuk sabuk bir şeyler toplarım, taş falan bile alıp saklıyorum. maksat içimde kalmasın, zihnimde yer kaplayacağına evimde yer kaplasın. böyle daha kolay unutuluyor her şey. biriktirip biriktirip toplu atmak iyi hissettiriyor, hiçbir yerde bir şey kalmıyor.

sebeplerinden biri de duygusal açlıkmış. çok yakın bir zamanda bir arkadaşımın evini ziyaret ettiğimde bu takıntıya sahip olduğunu öğrendim. komple evi yakasım geldi acayip bir şekilde tetiklendim. bilmiyorum bir yandan aşırı üzüldüm, acıdım diğer yandan da aşırı itildim. arkadaşımı böyle aynanın karşısına geçirip kendiyle yüzleştiresim geldi benim ne haddimeyse. bir psikiyatriden duymuştum hasta açısından en zor psikolojik rahatsızlık obsesif kompulsif hastalıklarmış. takıntıların kontrol altına alınması inanılmaz zor hatta imkansız gibi.
ekleme: herkes bende de var demiş ama bu hastalık iki üç kutu koleksiyon yapmakla aynı şey değil, yaşam alanını işgal edecek kadar bir biriktirmeden bahsediliyor. hafife alınacak bir durum değil ayrıca.

bende de var, atmaya kıyamadığımdan değil de anısı olduğundan atamıyorum. sanki miras bırakacağım, yaşlanınca bakıp iç geçiririm. geçmişten günümüze hatta geleceğe değişmeden götüreceğimiz şeyler iyi hissettiriyor bana, canlı hissettiriyor.

olmayan bir hastalik turudur

tlc tipi belgesellerle hayatımıza renk kattı pek tabi. ağır yaşamlar, aşırı pintiler vb.

istifçilik denen meretin, çocukluğumda sadece bir kere ana haberlere konu olduğunu hatırlıyorum. bizim gibi ülkelerin böyle eften püften meseleleri gündem yapacak vakti olmaz malum.

o bağlamda, bu türden hikayeleri bilmeden yetiştiğimizden şu an bile tuhaf karşılıyoruz. garip gelir. oysa memleketimiz nice istifçi dolu.

bu türden olayları neden az duyduğumuzun konusu ise, çok başka bir başlık konusu.

hastalık tedavisi tanımlanamıyorsa* bir özellik oluyor o zaman.
vazgeçme özelliğinden. sahip çık huyuna. gitme normalizatörlerin suyuna.
onlar mı normal? huh güleyim baari. sanki bizim sözlük haaarkk tuuuuu*...