kadınlardaki sadece çocuklara karşı anaç olunur düşüncesi

kadınlarda annesi olmadıkları canlılara annelik yapmama gibi bir anlayış geliştiyse herhalde bunu anlatan başlık.
peki annemiz olmayan bir kadından annelik beklemenin üzülücülüğünü ne zaman konuşuruz var mı bir tahmin? takriben?

ula bu anaç kadın isteyenler annesinden ilgi görmediği için mi istiyor yoksa annesine falan mı aşık :dd belki anne figürü olarak kadınları hoş görüyorlar. bence bunlar anaçlık değil de ilgi alaka sevgi istiyor ama anlatmayı bilmiyor. kavram karmaşası çok zor bir iş.

çocuklara karşı bile anaç olamayacak bir kadın olduğum için birkaç saniyeliğine kendimden utandım.
her kadın analık şeyiyle doğmuyor, bende de oturamayan bir şey bu anaçlık konusu.

herkesin anaçlığına ya da anaçsızlığına kimse karışamaz.
ben de anaçsız bir kişiyim.

bakın her kadın anaç değildir, annelik iç güdüsüyle de doğmaz. bu toplum tarafından yüklenen bir misyondur. her kadın bir anne adayı değildir,olmak zorunda da değildir.
çocukluktan itibaren böyle bir kimliğin içine sokar toplum ama duygusal anlamda her kadın için bir karşılığı yoktur.
bu durum, kadınların hem ilişkilerde hem de sosyal hayatta aşırı yük altında hissetmesine neden olabiliyor.
erkekler çocukluktan itibaren duygularını açıkça ifade etmek yerine güçlü, bağımsız ve koruyucu olmaya teşvik ediliyor. ancak bir noktada duygusal desteğe ihtiyaç duyduklarında, bunu partnerlerinden bekliyorlar. oysa herkes kendi duygusal sorumluluğunu almayı öğrenmeli.

(bkz: kocalarınızı ayağınızda sallayın ki anaçlığınızdan şüphe duyulmasın)

yanlış genelleme. çocuklara karşı anaçlığın a'sı yok bünyemde. hayvanlara karşı biraz öyleyim ama sanırım, bilemiyorum.

bunu hayatındaki kadından bekleyen erkek de olsa olsa anne şefkatine doyamamış, onun eksikliğini hisseden bir erkektir diye düşünüyorum. sevgilinden/eşinden bunu beklemek, nereden bakarsan bak biraz şey çünkü.
sevgilisine veya eşine anne şefkatiyle yaklaşıp, bunun güzellemesini yapan ve ilk fırsatta aldatılan hemcinslerime çok üzülüyorum ayrıca. yapmayın, yaptırmayın canım kadınlar.

neyse sözün özü, i ain't your mama.

(bkz: bir cinsiyeti genelleme eğilimi)

(bkz: mommy issues dışavurumu)

(bkz: yapıbozumcu mizojini)

öyle genele şamil bir düşünce varsa ne mutlu.

kadın zaten sadece çocuğuna karşı anaç olsun ve hatta öyle olmalı. özellikle romantik ilişki içinde o anaçlık hiç çekilmez yeminle. böyle bir ilişkim hiç olmadı ama iş hayatında falan böyle kadınlara rastladım, sevgililerine/eşlerine allah’tan sabır diledim. işin kötüsü, bunu güncele de yansıtıyorlar: lüzumsuz bir akıl verme, hatırlatma, kontrol etme ve hatta takdir etme silsilesi. uzaktan izlerken bile içi daralıyor insanın.

buna belki hayatlarındaki insanın sorumsuzluğu, belki de anne-baskın bir ailede büyümek sebep oluyordur. ama şu kesin ki, feminenliği tamamen yok eden bir şey.

zıddı durumun (erkeğin baba gibi davranması) bir probleme sebep olduğuna pek şahit olmadım.

o da herhalde, sorumluluk alma/koruma/kollama görevinin erkekte sakil durmayışından kaynaklıdır.

kesin freudian bir açıklaması vardır bunların. hiç öğrenmek istemem.

artık onlar da kalmadı
bir batında 3 yavruyu kucağına verecek kadın kalmadı ya
hepsi saçlarını mavi yaptı ve en az 3 kedi besliyor.
toplumsal yırtılmanın eşiğindeyiz...