1.
o zamanlar 17-18 yaşlarındayız. kahvehanelerde takılıyoruz. sobanın sıcaklığı, içeceklerin ucuzluğu ve kadın olmamasından kaynaklı tarifsiz mutluluk. bir erkek hayattan daha ne isteyebilir ki zaten.
yakup abiyi orda tanıdım işte. üniversitede edebiyat okumuş ama iş bulamamış o yüzden otobüs hattında şoförlük yapan biriydi. kahvede kimse ona yakup demez, edebi derdi. bu lakabı kimin taktığınıda kimse bilmezdi.
bazen bizim masaya oturup yancılık yapardı. kitap okumamız gerektiğini, o yaşlarda insanın kafası havada olur ama en verimli yaşlar, şimdiden kitap okumaya başlamanız gerek filan derdi hep. tabi o yaşta kimin umurundaydı orası ayrı.
o zamanlar onun, oyunun heyecanından dolayı söylediği ama hiçbirimizin anlamadığı sözler vardı. bende zaten okumaya başladıktan sonda anladım o sözleri. mesela yavaş oynayan adama " oblomov musun be adam 4 mevsim döngüsü tamamlandı sen halen daha oynayacaksın hadi" ya da " anna karanina'nın kendini raylara attığı istasyondan farkın yok ismet." derdi.
hiç unutmuyorum okey oynarlarken attığı taşı 3 kere üst üste alan adama "fırın camına taş atan jan valjan gibi taşlıyayımda gör sen" dedi. biri çıkıp "muharrem abi fırının camına taş atacağını duymasın belana kayar" demişti. harbiden bi akşam ağız burun girişmişti yakup abiye.
sabahları okuldan kaçıp kahvehaneye gittiğimizde o da işe gitmeden önce bi çay içmeye gelirdi. halini hatırını sorunca "napalım be kardeşim yine gregor samsa gibi uyandık" derdi. kimse sormazdı mesela, samsa kim, oblomov insan mı hayvan mı? kim bu yabancı adamlar, sen ne anlatıyorsun kardeşim diye. alışmıştı herkes onun bu edebi haline.
tabi üniversiteye filan gidince uzun süre görmedim yakup abiyi. finallerden döndüğüm bi vakit kahvede rast gelmiştik. "otobüsü bıraktım tersanede işe başladım" demişti. sonradan öğrendim iş kazası geçirmiş beli sakatlanmış. 2-3 senedirde hiç görmedim. galiba taşındı gitti buralardan.
yakup abiyi orda tanıdım işte. üniversitede edebiyat okumuş ama iş bulamamış o yüzden otobüs hattında şoförlük yapan biriydi. kahvede kimse ona yakup demez, edebi derdi. bu lakabı kimin taktığınıda kimse bilmezdi.
bazen bizim masaya oturup yancılık yapardı. kitap okumamız gerektiğini, o yaşlarda insanın kafası havada olur ama en verimli yaşlar, şimdiden kitap okumaya başlamanız gerek filan derdi hep. tabi o yaşta kimin umurundaydı orası ayrı.
o zamanlar onun, oyunun heyecanından dolayı söylediği ama hiçbirimizin anlamadığı sözler vardı. bende zaten okumaya başladıktan sonda anladım o sözleri. mesela yavaş oynayan adama " oblomov musun be adam 4 mevsim döngüsü tamamlandı sen halen daha oynayacaksın hadi" ya da " anna karanina'nın kendini raylara attığı istasyondan farkın yok ismet." derdi.
hiç unutmuyorum okey oynarlarken attığı taşı 3 kere üst üste alan adama "fırın camına taş atan jan valjan gibi taşlıyayımda gör sen" dedi. biri çıkıp "muharrem abi fırının camına taş atacağını duymasın belana kayar" demişti. harbiden bi akşam ağız burun girişmişti yakup abiye.
sabahları okuldan kaçıp kahvehaneye gittiğimizde o da işe gitmeden önce bi çay içmeye gelirdi. halini hatırını sorunca "napalım be kardeşim yine gregor samsa gibi uyandık" derdi. kimse sormazdı mesela, samsa kim, oblomov insan mı hayvan mı? kim bu yabancı adamlar, sen ne anlatıyorsun kardeşim diye. alışmıştı herkes onun bu edebi haline.
tabi üniversiteye filan gidince uzun süre görmedim yakup abiyi. finallerden döndüğüm bi vakit kahvede rast gelmiştik. "otobüsü bıraktım tersanede işe başladım" demişti. sonradan öğrendim iş kazası geçirmiş beli sakatlanmış. 2-3 senedirde hiç görmedim. galiba taşındı gitti buralardan.
devamını gör...
2.
bir iki yıla kalmaz bu ben olacağım edebiyat bitince sanat mı var da mesleğimi yapayım kahvede şov yaparım artık.
devamını gör...