kaleye mum dikmek

çocukken bir oyuna başlamadan önce, kimin oynayıp oynamadığını belirlemek için yapılan eylem.
"saklambaç oynayan kaleye mum diksin,
saklambaç oynayan kaleye mum diksin,
kale kapanıyor elini çeken oynamıyor."
gibi bir şey söylenir, kaleye mum dikmeyen de gerçekten oynamazdı.

sanırım 1990'lı yıllardan sonra bu tabiri kullanan çocuk pek kalmadı. ya da biz büyüdük ve duyamaz olduk. duyamadığımız her şeyi bitti sanmak gibi bir hataya da düşüyor olabiliriz. ancak hataya düşmediğimizi kanıtlanır şekilde sokakta oynayan çocukları da göremez olduk.

çocukluğunun bir döneminde kaleye mum diken, çanak çömlek patlatan tüm çocuklara selam olsun.

(bkz: çanak çömlek patladı)

sanırım 2010'a kadar falan sokaklarda oynadım. kaleye mum da diktim, çanak çömlek de patlattım çok şükür. hatta vezirgenbaşından kapı hakkı da aldım.* yerden yüksek, istop, ortada sıçan diğer klişelerimizdendi.
ben de kendimi son sokak neslinden sanıyordum ama yeni taşındığımız mahallede çocukların ortada sıçan oynadıklarını gördüm bu yaz. he benim neslimin tüm oyunlarını biliyorlar mı, bilmem. hepsini bilmeseler bile çocukların hâlâ sokaklarda oyun oynadıklarını görmek çok güzel.

kesin unuttuğum bir oyun bu. her oyunu oynama şamsım olmadı babadan dolayı. adam hayata çocuğum oyun oynamasın çocukluğundan bir tata almasın diye gelmiş resmen. ama kaçak göçek oynadık bizde bir çok oyunu.

oyun teklifinde bulunan çocuğun, elini avuç içi yukarı bakacak şekilde açması ve oyunu oynayacak çocukların işaret parmaklarını bu avuca koymaları şeklinde yapılan bir oyun öncesi ritüeli. avuç kale sayılır, parmak da mum yerine konup kaleye dikilir. ben bu oyunu oynayacağım demenin oyunlu yoludur.