kanlı para

yer antalya olsa da nispeten soğuk bir kış günü. akşam saat on gibi telefonum çalıyor. bakıyorum amcaoğlu arayan. açıyorum telefonumu. biraz da kaygılı bir şekilde. hem sık aramayan biri hem de vakit -kış saatine göre üstelik aile babası birine göre- epey geç.

telefonun karşı ucundaki ses tedirgin bir şeyler söylüyor ama pek anlaşılır değil. belli ki bir hengame yaşanıyor çevresinde. bizim evin oraya gel, konuşmamız gerek diyor.

hemen çıkıp gidiyorum telaşla. vardığımda bir nebze rahatlıyor içim. zira konu ve hengamenin başkahramanı amcamın oğlu değil. ama belli ki içi acımış, beti benzi atmış. soruyorum nedir? ne değildir diye...

başlıyor komşusundan bahsetmeye... komşusu çocukluktan beri aynı mahallemizde oturan bir ailenin kızı. pek sohbetimiz yok ama aşinayız. eşi ile kardeşi kavgaya tutuşmuşlar. meğer erkek kardeşinin iki göz odasında kiracıymış kadın.

konu her neyse kayın ile enişte dalmışlar birbirine. altı aylık hamile kadın kavganın ortasında kalmış. durumu gören amcaoğlu koşmuş ama o yetişmeden kayınço çekici rastgele sallamış eniştesine. üstüne çıkın benim evimden hem de bu gece, diyerek daha ağır darbeyi kız kardeşine vurmuş.

yarık bir kaş ve kırık bir kalp. illede bu gece taşınacağız sizin gecekonduya diyorlar. bizim gecekondu bir kaç aydır boş duruyor. hem uğraşmak istemiyoruz kiracı ile hem de ev bize zaten çokta oturulacak durumda gelmediğinden bekletiyoruz öylece.

durum böyleyken tamam diyorum. eve bir bakın, kafanıza yatarsa taşınırsınız diyorum. kadın; sizin evinizi biliyorum, bakmaya gerek yok diyor. kısa bir telefon trafiğinden sonra eşyalar yükleniyor gelen kamyonete. evi göstermeye götürürken eşyaların ufak bir kısmı taşınıyor.

yolda yaşananları ve hamile kadını düşüyorum. kim bilir nasıl bir ruh hali içinde ama panter gibi atik aslan gibi kuvvetli duruyor. yılmıyor eşyaları elleriyle yüklüyor, boşaltıyor. doğacak çocuğu canlanıyor zihnimde, yanındaki küçücük oğlu ve arkasından yürüyen kafası sargılı kocası ilişiyor gözüme daha bir büyüyor kadın devleşiyor adeta. ana diyorum. ana, bu kadın ana...

derken konu kira bedeline geliyor. vasat bir ev, akarı kokarı yok ama çokta iyi bir yer değil. onların gönlünü hoş edecek bir bedel söylüyorum katkım olsun diye. teşekkür ediyorlar. sonra kadın dimdik bir duruşla iyi dileklerini iletiyor. içimden geçenler dilime dökülüyor. abla diyorum; “dilerseniz bu ay benden olsun daha sonrada gönlünüz neye razı gelirse onu verirsiniz. insanlık öldü mü!” diye.

hayır diyor. kardeşimdi beni evinden kovan. allah kimseyi ne merde ne de namerde muhtaç etmesin. bize zaten uygun bir kira söyledin. allah çoluk çocuğunu sana bağışlasın. yarın akşam paranı getiririz diyor. elimahkum kabul ediyor ve onuru zedelenmiş kadını kendi ailesiyle, dertleriyle ve yeni eviyle baş başa bırakıp dönüyorum.

o gece zor uyuyorum. kadının onurlu duruşu gözümün önünde hep. ne ara dalıp ne ara uyandım bilmiyorum.

ertesi gün akşam oluyor. kapımızda kafası sargılar içinde kadının eşi. iki gündür birebir ilgilendiğim ve aklımdan çıkmayan ailenin reisi. adı hüseyin miş yeni öğreniyorum. içeri buyur ediyorum hayır üstüm başım uygun değil diyor. ısrarım kar etmiyor. içeri girmiyor. sonra elini önceki geceden üzerinde olan ve hala omuz kısmında kan izleri bulunan gömleğinin sol göğüs cebine uzatıp kira parasını çıkararak uzatıyor. içim rahat değil almak istemiyorum ama avuçlarıma bırakıp aşağı yönelmesi bir oluyor.

gittiğini görünce elimdeki paraya bakıyorum. üzerindeki kan lekeleri hemde daha tam kurumamış kan lekeleri. zor duruyorum ayakta o parayı harcamak gelmiyor içimden. ahmet kaya‘nın dillendirdiği öyle bir yerdeyim ki şarkısı geliyor



ne kadarda haklı ne kadarda doğruymuş bu şarkının sözleri. ah ulan hayat senden ala puşt var mı söylesene?

aksiyon filmlerinin temel teması.