kardeş kıskançlığı

kardeşlerin birbirlerinden ebeveynlerini ya da eşyaları kıskanma durumudur. genelde büyük ve kardeş doğana kadar tek olan çocuk yaşar kıskançlığı, evdeki sarsılmaz hakimiyeti sona ermiş, bunu paylaşmak zorunda kalmıştır.

asla yaşamadığım bu saatten sonra da yaşayamayacağım durum.

genellikle ebeveynlerin yanlış davranışları sonucunda ortaya çıkan durumdur. ikinci çocuk olduğunda ilk çocuğu arka plana atarsan, kardeşler arasındaki eşitliği sağlayamazsan, adaletsiz davranışlarını çocuklarına hissettirirsen o zaman kardeş kıskançlığı duygusu çocukların içinde geçmeyen bir yara olarak kalacaktır.

bir yaştan sonra iki tarafta olgunlaşıp büyüyünce eğlenceli olmaya başlayan tatlı atışmalara dönüşen şey

kardeşlerimin başarılarını hiçbir zaman kıskanmadım, hatta ebeveynlerin sevgisini küçükken bile kıskanmadım. zaten benden büyükler ama nasıl desem, benden iyi olsalar, mutlu olurum. fesat akrabalara benzememek şükür edilesi.

ebeveynleri tarafından, büyük kardeşin beynine ekilen nifak tohumları ile öğretilen davranıştır. genç arkadaşlara tavsiyede bulunayım;

asla ve asla, pabucun dama atıldı gibi sözler söylemeyin.
o daha tatlı, sen büyüdün gibi karşılaştırmalar yapmayın.
her şeyi eşit alın. kardeşine giysi alırken, ona da alın.
onun bir şeyini alıp, küçüğe vermeyin. lazımsa, boşa gideceğini bilseniz dahi küçüğe de alın.

zamanında yaşadığım hala daha yaşamakta olduğum durumdur. ulan kendinden büyük kardeşleri olanlar çok şanslı çünkü daima g.tünü toplayabilecek birine sahipler. ama ne olursa olsun kardeşim bu dünyada en sevdiğim insan. bazen bunu kullanan bir iblis olsa da.

açıkcası bu çok fazla pedegog kontrolünde ilerlemesi gereken bir süreç gibi geliyor. bahsettiğim şey tabiki herkesin ikinci cocuğu dünyaya getirdiği dönemde cocugunu alıp psikolojik desteğe götürmesi değil.

öncelikle ikinci çocuğa karar verildiği zaman, bunu gerçekleştirmeden önce oturup, cocukla iyi iletişim kurulması gerekiyor.cocugun annesini ve babasını paylaşmak istememesi çok normal çünkü.ayrıca sahip olduğu standartlardan da ödün vermek durumunda kalacak ebeveynler.çocuğa ayrılan bütçe maalesef ki 2’ye bölünecek.dolayısıyla çocugun hepsiyle aynı anda yüzleşmesi onda farklı duygusal tepki uyandırabilir.


bunların çocuğa hamile kaldıktan sonra yaşatılarak öğretilmesi değil, hamile kalınmadan önce konuşularak çocugun bu sürece hazırlanması gerekiyor.tabi ki hiç bir cocuğun bunu tamamen kabul edeceğini düşünmüyorum ama ailenin bunu çocugun onayına açması ve sürecin ondan sonra şekil alması oluşacak krizin dozunu minimal tutabilir.


ayrıca bu noktada aileye inanılmaz iş düşüyor.kaç tane evlat varsa, hiç birinin diğerinden ayrı tutulmaması, gerçekten hepsine eşit standart ve sevgi verilmesi gerekiyor.bazen ebeveynler cocuklar içerisinde bazı çocuklarını ayrı sevdiklerini dile getirebiliyorlar.bu hem yanlış hemde kardeşler arasındaki uçurumu keskinleştirebilecek bir hatadır bana sorarsanız.eşit standartlar sağlayıp, eşit derece sevmeyecekseniz bence birden fazla cocuk sahibi olmak sağlıklı değil.ayrımcılığın farkındalığı çocukta oturduğu anda duygusal hasar ortaya çıkabiliyor çünkü.

büyük ister küçük kıskanır genellikle.

ebeveynlerin çocuklarına gösterdiği tavır farklılığı ile oluşan bir durum. çocuklara eşit şekilde yaklaşılmadığında kardeşler arasında da huzursuzluk doğar ve küçüklükten başlayan bu durum aşılmazsa ileriki yaşlarda kardeşler arasında büyük bir sorun olarak yerini korumaya devam eder.

bence ailelerinin çocuklarına adaletli davranması çok zor o yüzden hep olursa eğer tek çocuğum olsun istiyorum çünkü aileler yüzünden kardeşler küs kalıp bir daha hiç konuşmuyorlar yaşlı olan ailelerine de bakmak istemiyorlar eğer bu adaleti sağlayabilecek cesaretiniz varsa birden fazla çocuğunuz olmalı yoksa kardeş oldun ona diye değil...