kendi küçüklüğün ile konuşmak

ted konuşmalarından birinde denk geldim bugün
" kendinizin hatırladığınız en küçük hali karşınızda duruyormuş gibi hayal edin ve ondan bugüne kadar yaptığınız her şey için özür dileyin " diyordu .

3 yaşımdaki halim fotoğraflarında yardımıyla karşımdaydı bir zamanlar ki ben, minicik temet koca koca gözleriyle bana bakıyordu. sakin huzur veren bir küçük . yazarken dahi üzerimde bir hüzün bulutu oluşuyor.
ben bu küçüğe ne kadar çok yüklemişim oysa elinde olmayan şeyler için bile . kendini koru diye diye hayatını yavaşlatmışım emin adımlar atmak uğruna yolun ortasında bekletmişim .
küçüğüm yoruldu mu , korktu mu ?
gelmemiş hiç aklıma.
affet küçüğüm küçüklüğüm ...
seni özledim :)

ılerde durumlar cok sıkıntılı , hayatla cok mücadele edeceksin derdim. o da agu abi gugu der gene oyun oynardi yerde. şaka tabi kıyamazdim susardim ne diyim kucucuk cocuga .

bugün en büyük hayallerinden birini gerçekleştirdim. evet o labaratuvar önlüğünü sonunda giydin. sadece istediğin için değil aynı zamanda hakettiğin için. karşımda dursan ellerin çenende ,ışıl ışıl parlayan gözlerle bana bakacağına eminim. her şeyi tam istediğin gibi yapamamış olabilirim ama istediğin ve ihtiyaç duyduğun kişi olabilmek için elimden geleni yapıyorum.


büyümek sancılı bir süreçmiş. sonu görünmeyen o merdivende çıkarken bazen adım attığın basamak uçurum çıkabiliyormuş. ama kendine olan inancın olduğu sürece her uçurumun aslında bir tecrübe olduğunu anlıyorsun.



bu yaşlarını çok merak ediyordun. hayallerinin çoğunu şuan yaşadığını söyleyebilirim. ama her şeyden önce gerçek mutluluğun aranarak bulunmayacağını öğrendin. daha öğrenecek o kadar çok şeyimiz ve düşecek uçurumlarımız var ki. her şeyi yaşayarak öğreneceğiz.

gözlerindeki ışıltının sönmesine asla izin vermeyeceğim
seni çok seviyorum

ya bu tür söylemleri kişisel gelişim alanlarında sıkça duyuyoruz ama real bir geçerli olduğunu emin değilim şöyle ki insanlar bu tür şeyleri duyduklarında mucizevi sonuçlar bekliyorlar ve bunu uyguladıktan sonra bekledikleri sonucu alamadıklarında hayal kırıklığına uğruyorlar ve bir dahaki deneyimlere taraflı bakıyorlar ya da ön yargıları gelişiyor o nedenle psikologların özellikle yüzde seksen yüzde yüz arası sonuç almak olasılığı az olan uygulamaları insanları anlatırken bunların mucizevi sonuçlar vermeyeceğine bunun uzun zaman ve süreç gerektiren bir terapi olduğunu ve hatta bazı bireylerde sonuç almanın çok çok daha zor olduğunu iyice anlatmaları gerekiyor çünkü şahsen insanlar olarak kısa sürede mucizevi sonuçlar almaya yatkın ve istekli varlıklarız bir müddet sonra sıkılıp hayal kırıklığına uğrayabilir ve bundan sonra gerçekten bize faydası olacağını ön görsek bile bu faydaya inanmayacağımız için ön yargılı geliştireceğimiz bir duruma da

geçtiğimiz aylarda öyle terapi gibi bir rüya gördüm ki. en pahalı terapist çocukluğumu alıp benimle barıştıramazdı böyle.

rüyamda doğduğum köydeyim, açılmaktan küçücük kalmış kalemimle evin önündeki taşta ödev yapıyorum. şimdi ki halimle yanına gidip “yardım edeyim” diyorum, “istemez ben kendim yaparım sen önce kendi işlerini yap”diyor.
ağlak ben başlıyorum ağlamaya. ben ağlarken o da dayanamayıp sarılıyor bana. peruk gibi saçlarımı okşayıp “özür dilerim seni görmeye çok gelemedim” diyorum. o sadece daha sıkı sarılıp ağlıyor. ve uyanıyorum.
o sabah dershaneye gidiyordum ve yol boyu hem çok mutluydum çünkü küçüklüğümü çok net gördüm her ayrıntısıyla. çok özlemişim. hem de çok üzücüydü aptal gibi dolaştım bir iki gün.

(bkz: şizofreni)(bkz: psikoz)(bkz: sanrı)

bazen yalnız bırakıcaklar
ne yapacaksın bakıcaklar
hep planları olucak
hep bir başları olucak

kırılacak sanıcaksın
ama hep sen başarıcaksın
içinden yanmayı göstericem
kendini sevmeyi öğreticem

ayy bunu başarabilirsen. kendini öyle bir benimsiyorsun ki. deneyin ve kendinizden özür dileyin ve seni seviyorum deyin. hatta mümkünse beşikteki halinize ve kendinizi eksik gördüğünüz affedemediğiniz durumlarda oraya gidin ve döndüğünüzde kendinizi affetmeye başlamış olacaksınız.

çok keyifli olacağını zannetmiyorum. ormantize etmeye gerek yok.
içindeki hevesle yaşayan, ışıl ışıl gözlerle canlı canlı sorular soran herhangi bir çocuktan farkı olmazdı herhalde.

kendi küçüklüğümün winning eleven oynayalım mı? ısrarına ve pokemon, futbol, uçurtma muhabbetlerine karnım tok açıkçası.

tek tavsiyem, çocuğum arabeskten bozma popla arana biraz mesafe koy demek olurdu.
ama o keriz beni anlayamazdı. normal bişey.

ellerini tutmak isterdim. çünkü karşımda hayata kaygılarla başlayıp şımarmayı kendine hak görmeyen her şeyin en iyisini yapması beklenen ve hiçbir şeye yetemediğini düşünen bir çocuk var. gözlerine bakıp; kendini hayata bırak. kimse senden önemli değil. öyle önemsiz şeyler için omuzlarına bir dağ yükleme bu kadar düşünme. çık, oyna, gül. iç muhakemesi bir ömür yapacağın bir şey o küçük kafanla büyüklerin işine dahil olma. bu kadar erken büyüme. bırak yazdığın abc herkes kadar müthiş olmasın. geometriyi hiç anlama mesela. sende dünya güzeli olma. bırak başkalarının derdi olsun bu saçmasapan geçici hevesler. sen zaten oldugun gibi harikasin demek isterdim.
çünkü şimdi arkama baktığımda hep kalbimde bir sızı var. kendimi çok üzdüm yerli yersiz her şeye. erken buyumemi gerektiren şeyler de oldu. görmezden geldim, sorunlarımı öteledim. mutluyu oynamayı iyi bilirim. basariliyim bu konuda. ama artık yüzleşmelerimi yapıyorum. ben artık hissederek mutlu olmak istiyorum. ve bunun icin caba gosteriyorum. cok daha iyisini yapacagimi biliyorum. sonuna kadar okuyan okumayan kim olursa bir sey de eklemek istiyorum. akşam başını yastığa koyduğunda sana verilen bu ruha bu bedene kıymet verdigini bilmek çok önemli. her sey gelir gecer sen sana kalırsın. düsersin, kalkarsın, hatalar yaparsın. tembellik yaparsın. ama yarına uyanırken neden yeni başlangıçlarımız olmasın. burdayız ve yasıyoruz yeterli bir sebep degil mi ?

tam küçüklüğünle konuşurken büyüklüğün ham yapar yer seni..içindeki çocuk ölür zamanla.