dışarıda kendi kendine konuşmak

artık kimin ne dediğini, ne yaptığını, ona karşı hangi tavırla bakıldığını gram umursamayan insandır. muhtemelen belli yaşanmışlıkları, tecrübeleri olan insandır. hele ki konuştuğunuz hayatınızdaki diğer kişiler sizi dinlemiyor, dinliyor gibi yapıyor, önemsemiyor, "ne konuşuyor ya bu değişik" edasıyla itici itici bakıyorsa yapmanız gerekendir. hayatının büyük bir kısmını insanlar benim hakkında ne düşünüyor? sorusuyla geçirip bunalmış, "yeter ulan!" diyen kişinin değiştiği, değişmeye başladığı, kendini iyileştirmeye çalıştığı noktadır.

hayır, hayır deli değildir. asıl içindeki o diğer kişiyi, benliği kaybetmiş insan delidir. kendine soru sormayan, yapacağı şeyi onaylatmayan insan delidir.

benzer bir başlık açılmış (bkz: dışarıda kendi kendine konuştuğunu gizlemek için telefon kullanan insanlar) lakin ben bundan utanmıyorum.

sinirliyken çok yapıyorum bunu, saçma gelse de rahatlatıyor. yorgun ve uykusuzken de objelerle konuşuyorum. geçenlerde bazı medikal cihazlarla derin bir sohbetimiz olmuştu mesela... kediler, köpekler ve kuşlarla konuşmak zaten hayatın normali.

hocam, içerde yapınca kabul olmuyor mu?
t:birçok insanın gerçekleştirdiği bir eylemdir.