1.
bir ezan, bir sela duyulduğunda, en kötü ânında, bir odada, bir sandalyenin üstünde yalnız kaldığında akla düşer.
kendi gidişini düşünür insan, ne bırakacağını, nasıl hatırlanacağını ve en mühimi de, ne zaman unutulacağını.
kendi gidişini düşünür insan, ne bırakacağını, nasıl hatırlanacağını ve en mühimi de, ne zaman unutulacağını.
devamını gör...
2.
kendi ölüm anımı hayal etmeye çalışıyorum bazen, sonra nafile olduğu için bırakıyorum. sonrasını ise çok merak etmiyorum çok çok yüksek ihtimalle sonsuz hiçlik. yine de bir gün hepimizin öleceğini düşünmek çok tuhaf hissettiriyor.
devamını gör...