kendini beğenmemek

kendimi beğenmediğimi söylediğim vakit çevremi buna inandıramıyorum
bu kendini beğenmediğin halinse gibi tepkiler alıyorum
kendimi beğenmiyorum ama kendimi seviyorum kusurlarımı görüyor onları kabul ediyorum kusurlarımla da güzel güçlü yada başarı olacağıma inanıyorum
kusurlarımızı beğenmek zorunda değiliz ama onlarla beraber kendimizi kabul etmez sevmezsek nasıl nefes alabiliriz ki...

huylarımdan biri.

dışarıdan bakınca çok kendini beğenmiş göründüğümü biliyorum ama gerçek öyle değil. hiç beğenmem. fakat bunun canımı sıkmasına da izin verecek değilim.

beni en iyi ben bildiğim için yaptığım şey. beni beğenmeyen net maldır.

gizliden gizliye kendine tapmak ve övgüye aç olmaktır. bu zamana kadar kendini beğenmediğini söyleyip içten içe kendine hayran olmayan birini tanımadım. *

maalesef su aralar ben. (bazi kilolar alindi)

asosyallikle övgüseverlik arasında gitgelli bir soruna itilir.

özgüven eksikliği ya da mükemmeliyetçi zihniyetten kaynaklı olabilen durum. biraz övgü desteğiyle halledilebilir. bazen se kişinin kendini geliştirmesine de sebep olabilir hem dış görünüş hem de ruhsal olarak.

böyle bir şey var. dünyanın en yakışıklı adamı hiç olmadım ve neden neden yakışıklı diyorlar etrafımca çok kavgalarım vardır.

ben şunu derim, beğenmiyorum kendimi.
bu arada eşine dostuna almadanmayacak kadar da bilirim bu işleri.

beğenmiyorum kendimi. daha üst olmalıydım. daha üst ne olurdum. yarı tanrı mesela? neden olmasın? bazen öyle bir narsistliğim tutar ki, kaşım etmez derim, bazen öyle kendimi gömerim ki, salak mısın? derler.

şunu bildim. babamdan filan. hiçbir şey güzellik. her şey olsa, annem kraliçe gibi yaşardı, savaşlar başlardı adına, annem çok çok güzel kadındır.

güzellik hiçbir şey.

ney olarak tüm olarak mı diye sorduğumdur.

ya beğenmediğim yönlerim var. ayarsızım mesela, orta karar 1 iş yapmıyorum. ya hiç susmuyorum ya hiç konuşmuyorum. erteleme huyum var, bi şeyi erteleme imkanım varsa mutlaka ertelerim. bu şekil bazı bikaç falsomuz var. bunlar dışında genel olarak kafamı falan seviyorum. benim beynim baya eğlenceli. spesifik olarak kafaya taktığım tatsız bi mesele yoksa canım sıkılmaz.

bedenimle alakalı da bilmiyorum ya. valla çok karışık konu. yazmıştım, beden algım bozukmuş zaten, düzeldi mi o emin değilim. kambur duruyorum ona da ayar oluyorum. onun dışında biraz organlarıma karşı da faydacıyım ya. hep de öyleydi. mesela kafamı takıp "şuyum da şöyle olsaydı" dediğim bişi olmadı. burnum büyük ve yuvarlak mesela, ama sorun yok koku alıyor, çalışıyor düzgünce. dişlerim ufak ama keskinler o da iyi. uzuvlarımdan genel olarak mutluyum yani.

dışardan kendini beğenmiş de durmuyom... enseme vur lokmamı al bi tip gibi duruyorum. bazen delici bakışlar atıyorum sanıyorum karşımdaki gülüp yanağımı mıncırıyor. bazen normal bakışlar attım sanıyorum onlar meğerse deliciymiş falan. çok fikrim yok yani, kendimle alakalı kendi fikirlerim dış dünya ile çok paralel değil.

normal hâl.

dışarıdan bakan ve tanımayanlar için benim kadar kendini beğenmiş insan zor bulunur da kendimle hiç aram yok benim. "şu da şöyle olsaydı, buram da böyle olsaydı, şuyumu da şöyle yapsaydım"larım bitmiyor. çok da dalga geçiyorum kendimle. bazen ayna karşısında doğrudan gözlerime bakarak dalga geçtiğim bile oluyor. bazı huylarım var sevdiğim, onun dışında matah bir yanım yok.

kendisiyle barışık olmayan insan yaşayamaz diye zırvalarlar bazen. yok öyle bir şey. yaşanıyor.