kendini geliştirmeye direnen insan

bir peewee ukdesi.

herkes yolun bir yerlerinden devam etmek için adım atarken kendisi geriye doğru mutlulukla kayarak yuvarlanan kişi.

benim için en zirvesi; kişinin okuma yazmayı bilmeden yaşam sürdürüyor ve bundan rahatsız olmuyor olması. yani yıl 2022, istanbul gibi büyük bir şehirde akıl sır erdiremiyorum bir tabela dahi okuyamadan nasıl adım atıyorlar dışarıda. hastaneye, bankaya gidiyorlar mesela, gidiyorlar ben şahidim çünkü. çocuk yetiştiriyorlar, çocuklarına örnek oluyorlar, o çocuklar da aynı bakış açısıyla başlıyorlar hayata. kendi başına hareket etme özerkliğine sahip olmadan ömür bitirmeyi, kendini geliştireni baş düşman ilan etmeyi, gelişim ve değişimi gereksiz görüp ket vurmayı normalize etmelerine müsade etmemek gerekiyor. azınlık da değil çünkü bu insanlar.

bunun kişisel bakım, konuşulan yöresel ağız, kültürel hareketlerle alakası yok. kimse yenilikleri sevmek zorunda değil, kimse alışkanlıkları başkasına dokunmadığı sürece değiştirmek zorunda değil. ama herkes kendisi ve çevresi için değişimin farkında olmak zorunda, çünkü dışarıda akan bir hayat var.

işte sap saman, elma armut gibi gibi.

bence cahilliğin tanımıdır. cahillik bilmemek değil, bilmemeye direnmektir. ve bu insanlar da bunu yapıyor.