kendini ifade etmeye zerrece üşenmemek

üşenmem, hiç ama hiç.
misal, en sevdiğim uğraş olan okumalarım sırasında / sonrasında aklıma gelen sayısız şeyi bıkmaksızın eklemlerim birbirine zihnimde -ki, bunlar bazen organik, bazen de inorganik artikülasyonlardır -; yazıya dökerim onları ardından ve okuduğumdan daha kapsamlı bir metin çıkar kimi zaman ortaya.
son örneklerinden birisi bu dediğimin postakiraokumaverimim idi.
benden gayrı kim okudu, gerçekten birisi sonuna kadar okudu mu, bilmiyorum.
who knows? tabii ki her şeyi bilen her kimse o, neyse, bahsi diğer bu.
aslında umurumda da değil, okudum ya ben sonuna değin, yeter bu metne.
gece yarısına etmişken tecavüz vakit, alışık olunmamış şizofrenik ve de fenomenolojik bir metne muhatap olmak isteyen kafa sözlükçü varsa şayet, işte o mezkûr - sabır çatlatan - metin

asla üşenilmemesi gereken olaydır. insanın kendini doğru şekilde ifade edebilmesi ve buna üşenmemesi demek sağlıklı bir iletişim demektir. bence özellikle eşlerin birbirine kendilerini ifade ederken üşenmemesi gerekmektedir.

"ruh hâliniz hiç mi değişmiyor?" sorusunu soracağım insanların özelliğidir. bazen günlerce anlatmak isterken bazen susmak bile yetmiyor bana. bir dengesiz ben miyim?

insanlar beni olduğum şekilde görsünler bilsinler diye çabalarım, her zaman üşenmeden yaparım bunu ancak buna rağmen kendi istedikleri şekilde anlamaya devam ederlerse bu sefer de zerrece çaba göstermem.

üşenmem ama sadece karşımda anlamayı dinlemeyi bilen biri varsa kendimi ifade ederim yoksa kelimeleri israf etmem.

250 satırla bunu ifade etmeniz isabet olmuş. hıhı.

agzi iyi laf yapmaktir. mesela ben cok usenirim. evet.

mesleğimin de bir gerekliliği olarak belirli bir cümle sınırına kadar tahammül edebildiğim mevzu.

zira bir noktadan sonra; anlayana sivrisinek saz, anlamayana davul zurna az. ben de bir anne babanın evladıyım, eve döndüğümde boş duvar izleyip diğer insanlarla konuşabileceğim tüm kelimeleri gün içinde çoktan tüketmiş olmak istemiyorum artık, ne anladıysanız o.