kendini pazarlama

günümüzde artık çok önemli hale gelmiş olan, kişinin kendini göze batmadan ancak dikkati üzerine çekecek biçimde allayıp pullayarak karşı tarafa tanıtmasıdır. bunu ustalık haline getirmiş öyle boş insanlar vardır ki, vay be bu nasıl bir adammış/kadınmış dersiniz.

yaa bu işte benim en anlamadığım ve eksikliğini çok yaşadığım bir şey. on kere dünyaya gelsem beceremem öyle sanıyorum ki...

biz kendimize yakıştıramadık, kibirlenmiycez, mütevazı olcaz derken çok ucuz insanlara malzeme olduk ya ona yanıyorum en çok da.

tesellim o ki; ''zaman en büyük müfessirdir.''

eger network sahibi olmak yani bir insan agi olusturmak istiyorsaniz cok onemlidir. universiteye basladigimdan beri cesitli yerlerde bunun onemi vurgulandi, kaldi ki ben de bir egitime katildim en sonunda. etik olmayabilir, belki kendini oldugundan daha fazlaymis gibi gosteriyorsun ama is dunyasinda hayatta kalmanin da en gerekli yollarindan biri. hatta bu egitimleri alirken de dogru bir analiz yaptiysam ozguvenlerini size aktarmayi cok iyi biliyorlar, goze diger herkesten daha cabuk carpiyorlar.

iş hayatına başlamadan önce anlamadığım, şimdilerde ise vay anasını diyerek her gün bir başkasının kendini pazarlama sanatını icra edişini izlediğim durumdur.

kimine göre iyi kimine göre kötü. herkes yapmıyor mu yani şimdi.

istisnasız herkesin yaptığı şey.

nasıl istisnasız? şöyle;

yeri gelir sosyal medyada beğenilmek için birileri yapar bunu. yeri gelir bir işe kabul edilmek için -mecburen- yaparsınız. yeri gelir bir ilişkiye başlayabilmek için yaparsınız. bazıları da "benim işim olmaz, ben yapmam" diyerek yapmış olur aslında. onların pazarlama yöntemi de budur: "bakın, ben kendimi pazarlamakla uğraşmıyorum. neysem oyum." bir çeşit "barış için kaos" ya da "bir yalana inadırmak için kırk doğru söylemek" yöntemi gibi...

burada karıştırılan şey neysen o olmakla, neysen onu ön plana çıkarmanın aslında benzer şeyler olması. pazarlayacağım derken rol yapıyorsan esas sıkıntı odur. o da zaten kısa sürede ortaya çıkar.

ezelden beri var olan bir şeydir esasen. zamanla yöntemler değişmiştir. bir zamanlar kendilerini güçlü gösterenler zamanı geldiğinde seçilmiş addettiller. bir vakit geldi kusursuz oldular, şimdiyse "bir insan" olarak "kusurluların en mükemmeli" rolünü oynuyorlar. kimisi en çok mağdur olan, kimisi problemlerden en kolay sıyrılan... bu birilerini düşürdüğü gibi birilerinde de özgüvensizlik yaratıyor. durup düşünmek gerek bazen, bir insan nasıl olur da böyle mükemmel olur diye. bir an bir düşünmeli, bizzat mı şahit olduk kusursuzluğuna? sonra durup düşünmeli, onların yaptığı bize çok mu zor? sonra bir durup hatırlamalı, ağızlarından çıkan her kelam mutlak doğru kabul edilmeyi hak ediyor mu?

böyle insanların ağına düşmemek için düşünmeli. böyle insanlar size "aşağılık ve yetersiz" bir bireymişsiniz gibi hissettirebilirler. unutmayın, oysa siz de herkes kadar kusurlu, herkes kadar eşsiz ve herkes kadar sıradansınız.

bozkır kurdu da olsan, o bilinmedik şehre gidince, başkalarının inşa ettiği otelde kalıp, başkalarının yaptığı yemeği yiyeceksin. zaten sözü edilen "pazarlama" da bu ilişkilerde başlar. yani kaçınılmaz.

ayrıca herkes bozkır kurdu olamaz, öyle bir gerçeklik yok. sürü kurdu olmayı kabullenenler sayesinde bozkır kurdu olabiliyorsun. karşıtın üzerinden tanımlanırsın, tartışmaya bile yer yok.

ah ah, kendini pazarlamayı iyi bilenler, hep üst mertebelere ulaşır. sen bilmezsen, en nadide marifetlerinle en aşağılarda kalırsın.
bu durum işte de böyledir, hayatta da.

ah ah, bu ülkenin ünüverzitelerinde verilmesi gereken yegane eğitim kendini pazarlama olmalı.

insan ve insan ilişkilerini de metalaştıran kapitalist sistem ve yaşam biçimi, 'insanın da bir meta olduğunu' insanın kendisine kabul ettirip, her şeyin mutlaka bir "pazarlama, satış"ı olduğu/olması gerektiği fikrini normalleştirmiştir. bir yandan şans, kader, kısmet vb kavramlara sığınarak normalleştirdiği eşitsiz ve haksızlıklar, bir yandan da yine 'insana fatura edilen' bir kusur ve eksiklik olarak gösterilir.
güya sistem kusursuzdur, kişinin karşılaştığı haksızlık ve yanlışlar, ya insanın şansı, kaderi, kısmeti yüzünden öyle olmaktadır; yahut insan kendini iyi pazarlayamadığı için öyle olmaktadır. bunun yarattığı kültür ve sonuçlar da ahlâkidir, normaldir. kimsede "mallaştırılan" insan ve insan ilişkileri için "neden mallaştırılıyoruz" diye sormaz. çürük malların fahiş fiyat etmesi de, gerçek yetenek ve liyakatın ötelenip, aslında haketmeyenin ödüllendirilmesi de normal! sayılır.
kısaca yani: tabii izin verir ve "yerseniz" efenim..

iyi bir genelev markası olabilir, satıcı ortam sağlar, komisyon alır, sen satışını yaparsın, e-ticaret gibi,

liyakatsiz duzenle birlikte gelen sahte ve samimiyetsiz insan (!) iliskilerinin cikis noktasi. gercek anlamda goremeyen bir toplumda, turlu sekilde yukselmek icin siklikla basvurulan zehirli yontem.

ariflerin ve kamillerin bulunduklari ortamlarda hos karsilanmayacak davranis bicimi.

elindeki malı en iyi haliyle göstermek beceri işi. bi eşyayı satarken nasılsan kendini göstermen de öyle önemli. tabi ince iş, kendimi göstereceğim derken itici bi insan olarak görünme ihtimalin de var.

(bkz: halil pazarlama)

bazı insanlar karşısındakinin gırtlağına yapışıp "he" dedirtene kadar bırakmıyorlar. en sonunda karşı taraf "tamam a.k. çocuğu yeter ki s.. git artık" diyemediği için he diyor. sonra neymiş? kendini çok iyi pazarlıyormuş. ulan ben öyle pazarlamanın... o kendini pazarlamıyor. kendini dayatıyor. psikolojik şiddet uyguluyor. böyle bir ikna yeteneği olabilir mi? ben de kafasına silah dayayayım milletin ve ikna yetim çok güçlüdür falan diye böbürleneyim o zaman. ne âlâ... mahkemeye versen verilir pzvk.

bazı insanların çok iyi başardığı olaydır.. genelde ağızları iyi laf yapar.. sonra bakarsın anlattıkları kadar ellerinden iş gelmez.. sonuç olarak şişirdikleri kişilikleri balon gibi ellerinde patlar...
iş hayatında çok olasıdır bu insanlarla karşılaşmanız.. amann dikkat..

(bkz: halil pazarlama)

(bkz: pr)