kimsenin kimseyi umursamadığı gerçeği

içim yanıyor, eziliyor, taşmak üzere olan bir deniz gibiyim. en çok duymak istediğim şey şu: seni merak ediyorum. hani herkes şu yalanın ardına saklanır ya: insan önce kendine değer vermeli. süslü sözlerin arkasına sığınmak öyle kolaydır ki bir yerden sonra beyin de onları gerçek sanır. başka bir yalan da var suyun akıp yolunu bulmasına dair. hiç düşündünüz mü dünyada neden sadece ben yokum veya siz? bunca insan arasında ben olmasam ne olurdu diye? yıkılmak üzere olan kayaları dengede tutan o küçük taş mıyım ki ben? herkes nasıl böyle yaşayabiliyor? yaşayan ölüler misiniz siz de? patronunuz mu karar veriyor buna yoksa? ne giyeceğimize sokaktan geçen birinin karar verdiği gibi. söyleyin şimdi bana kim kimin umurunda? ne yani şimdi bu kendi içimizde savaşıyor muyuz? yoksa her gece yorganın altında ağlıyor musunuz? yaşadığınız hayatın ne kadarı sizin? nasıl böyle sakin kalabiliyorsunuz? ben kalamıyorum, içten içe eriyorum. gözyaşlarım içime akıyor. aldığım nefes fazla geliyor. yo yo yo kendi canıma kıymayacağım. başka birilerin kararıyla geldiğim şu dünyada başka biri olarak yaşayacağım. depresyon diyip geçmek kolay bunlara, seni korkak arkadaşım, gerçeklerden korkuyorsun, şu dünyada değerli olduğuna öylesine inandırmışsın ki kendini, değerlisin tabiki de ama işte kum tanelerinden biri olarak. sizin derdiniz benim derdim, benim derdimin kimsenin derdi olmadığı kadar. ben ki bu koca dünyada koskocaman bir hiçim. düşük bir özgüvenin izleri değildir bunlar aksine gerçekleri görmeye dair olan cesaretin yürekliliğidir. hadi kendinizi kandırmaya devam edin. hadi kavgalar edin, hadi hadi haklayın birbirinizi sizi küçük kum taneleri.

tespitin tespitinin tespiti. en yakının ölse en fazla 1 ay sonra her şey normale dönüyor. bir pul kadar değerimiz yok aslında maalesef.

cok normal çünkü kimsenin, kimseyle fikri uyuşmaz. fikri uyuşmadığı için umursamaz.