ailenin umursamadığı çocuk olmak

evet, bu tam olarak düşüncelerimi ve hislerimi açıklayan o başlık oluyor. umursanmayan çocuk olmak.
hasta olsan bile kapının çalınmaması, pek de önemsenmemek. hastaneye gitsen bile sebebini sormamaları, ağrıdan kıvransan bile merak etmemeleri, bir şeyleri anlatırken aniden yarım bıraksan anlatmayı onu bile sorgulamamaları. bunlara umursanmamak demek basit kalıyor olabilir sanki. emin değilim. yıllardır ülser hastasıyım ama bir kere bile midemi sormuş değiller. bir kere bile merak etmiş değiller. sık sık hastaneye gidiyor olmam bile tuhaf gelmiyor muhtemelen. dünya dönüyor ama benim çevremde değil, onların ve onların merak ettikleri insanların çevresinde. ben boşluğa ve zamana sıkıştım, kapana kısılı kaldım. onların görmediği ve istemediği bir evlat olarak. saçlarımı kesiyorum, görmüyorlar. boyuyorum, fark etmiyorlar. yeni bir şey alıyorum fark etmiyorlar, bir şeyler anlatsam dinlemiyorlar. aniden konuşmayı bıraksam, sen ne anlatıyordun diye sormuyorlar da yani. öyle bir umursamamazlık seviyesindeler. komik. çok komik ama acıtan da bi yanı yok değil.

hep başkalarına özenirler bazen gizli gizli ağlarlar asla çocuk olamazlar.

genelde tam oturmamış evlilik ilişkilerinde ortaya çıkan durum insanlar evliliği hazır değilken evleniyorlar ve psikolojik olarak evlenmeye hazır olmadıklarında çocuk ya da çocukların sorumluluklarını kaldırmakta zorlanıyorlar maalesef ve bunun sonucunda kendi haline bırakılmış ilgisiz ihtiyaçları görmezden gelinmiş ötelenmiş çocuklar ortaya çıkıyor ve maalesef bunlar çeşitli sömürü unsurlarının kötü niyetli insanların fiziksel bedensel ya da cinsel ya da psikolojik saldırılarına maruz kalıyorlar çok üzgünüm ama gerçek bu

#2750319 başkan sen naptın ya. normal şartlarda geyik yapardım ama okuyunca bir ciddileştim. neyse şimdi geçti başka başlıkta devam edeyim dedirten ailevi durumdur.

aslında görünmezlik pelerini bulmuşsun. ileride keşke daha iyi kullansaydım dersin.

genelde aileler çocuklarını umursar, istisnai bir durumdur diye düşünüyorum.
yani öyle olmasını diliyorum.

çocukken bu durumdan hoşnutsuzluk duyarsın haklı olarak ama büyüdüğünde bundan hoşnut olabilmek senin elinde. çünkü bu ihmalkârlık artık güce dönüşmüş hâle gelir. sağlamlık ve dik duruşu bazen bu sağlıyor. sebebi de aile çocuk için nefes ve temel ihtiyaç demektir. senin büyüdüğün ortamda bunlar yoksunken sen dayanmak için ya da üstesinden gelebilmek için güçlenmek zorunda kalıyorsun. "doğa zayıfı harcamaktan çekinmez." olayına dönüyor.
hafif esen bir meltemle yerinden oynayan insanlardan çok, fırtınalarda kılı kıpırdamayan insanlara dönüşüyorsun. tabi ailenin yokluğunu kendin doldurmaya çalışıyorsan. basit düşünüp başka insanları olaya katarsan çoğu zaman sana bunun "ahmaklık" olduğunu gösterirler.
o yüzden kendini, ya kendin tamamlayacaksın ya da millete yaranacaksın ya da başkalarına bağımlı hâle geleceksin. bunlar basit düşünmek kadar acizlik göstergesi. insan bundan kısa süreli hoşnutluk duyar ve bu kısa süreli ona kalıcı hasarlar verir illa ki. çünkü ipleri başkalarına teslim etmek aptallık. ve insanlar genelde kötü şekilde akıllandırır.
krizi fırsata çevirip kalıcı memnun olmak senin elinde ya da krizi yönetemeyip içinde çırpınmak. ayaklarını kullan, aklını kullan, kitapları kullan kendi içinde aileni kur. sen kendine her şey olabilirsin. gücünün farkında değilsin. aciz ve basit yollardan giderekte asla farkında olamazsın.
18'den sonra seni birey sayacaklar. ailen ihmal etti diye sen de kendini ihmal edip geliştirip eğitemezsen senin ne anlamın olur ki? aile etkisi bir yere kadar. sonra herkes tek başına. büyüyüp eksikliklerinin bahanesine aileni gösterirsen sana aptal ya da gerizekalı gözüyle bakarlar. derler ki "ebeveynlerini bebekken kaybedenler de var o zaman onlar da maymuna dönüşsün." ıq olarak en fazla 89-90'lara gelen, 300 kelime haznesine sahip olan iradesiz ve beyninin azını kullanabilen (öğrenme yetileri az) canlılar. ha bir de daha onlara medeniyet gelmedi.
insan, kendini yetiştirip geliştirebilecek bir canlı. eksilerden başlamış olabilirsin. ama eksilerden başlayıp zirveye oturmanın keyfi daha çok olmaz mı? :)
ya da eksilerden daha da geriye düşmek, senden beklenilen bu. tahmin edilebilir ve saçma insanları haklı çıkartan olmak sıkıcı olmaz mı?
kendine gel, seçim yapmak zorundasın...

kendi hayat gailesi içinde kaybolmuş ya da çok büyük dertlerle boğuşan ebeveynlerin çocuğu olmak demektir. çocuk, o ailedeki bir figüran gibidir; eskiden evlerde vitrin vardı ya hani işte o vitrinin içinde bulunan bir biblo gibidir. çocuk, ne kadar az sorun çıkarırsa, o kadar makbuldür. arkasını yaslayabileceği, derdine derman olmayı bırak derdini anlatabileceği bir ailesi olmadığından*, tüm sorunlarını kendi başına çözmeyi öğrenir. çocukluğuna dair hatırladığı pek kayda değer anısı yoktur; birden büyümüştür. yaşıtlarının dert ettiği günlük hayata dair sorunlar, ona şımarıklık gibi gelir. o sorunlar, onun için bebek oyuncağıdır çünkü o, çok daha zorlu sorunların üstesinden hep tek başına geldiğinden, zamanla etrafındakilerin akıl danıştığı biri haline gelir. ailenin bu tutumunun kendisinden kaynaklandığı gibi yanlış bir düşünceye kapılmadığı sürece* aslında yaşadığı bu sürecin onu ne kadar da güçlendirdiğinin farkına vararak kendisiyle gurur duyan biri haline gelebilir çünkü, en zoru, her zaman çocukluk zamanlarında yaşanan acılardır ki, onların üstesinden gelip bugünlere gelmiş bir yetişkin olduğuna göre aslında çok güçlü biridir.*

üzülürüm yapmayın. (üzgün smiley)

insanlar ailesini seçemiyor ama çocuk sahibi olup olmamayı belli yöntemlerle seçebiliyor malûmunuz (allah nasip eder etmez orası ayrı). bu koşullarda insan dünyaya gelmesine vesile olduğu kanından, canından çocuğuna neden değer vermez diye düşündüren başlıktır. yaşayan biri olarak çok üzücü ve eksik hissettiren bir şey olduğunu söylemeliyim. yapılabilecek bir şey de yok maalesef, başkalarını sevip umursarken bizleri çöp yerine bile koymamayı özellikle tercih ediyorlar..

bu benim bence kendi kendime büyüdüm diyebilirim sorunlarımı kendim hallettim işimi kendim buldum hayatımda her şeyi kendim yapmışım yanımda birinin olmasını isterdim bana destek olacak ama yok kendim bir şeyler başarmaya devam edeceğim.