kırtasiyeye girince gelen her şeyi alma isteği

kredi kartı ekstreme göre benim sadece istemekle kalmadığım şey.

her şeyi değil de... yani onu da yapıyordum da... bir keresinde 1.000 küsur liralık bir tükenmez kalem almıştım. hatta 2.000 liraya yakın. ve... bu 2017'nin 2.000 lirası.

ve, o kalem şu anda nerede bilmiyorum bile.

manyakmışım cidden. allah bana akıl fikir vermiştir umarım. *

o eskidendi. şimdi beş düşünüp bir alıyorum. bir zamanlar hoşuma giden dolma kalemlerden alır kendimce koleksiyon yapardım. o koleksiyonunu yaptığım uygun fiyatlı dolma kalemler bile arşa çıkmış.

gormemisliktir. evet.

değişik kalemler ve defterler varsa bende olur ya da a4 lazımsa.

oyuncakçıya girince gelen her şeyi alma isteği ile ölümüne kapışır bence. 100 yaşıma da girsem, her gördüğüm oyuncakçıyı gezeceğim sanırım. neyse ki bir çocuğa hediye almayacaksam, alışveriş yapmadan çıkmayı becerebiliyorum. gratis, watsons gibi yerlere ya da kıyafet ayakkabı satılan mağazalara gerekmedikçe girmeyen ben, oyuncakçılarda dakikalarca her oyuncağı kurcalayarak geziyorum. mesela youtube da benim için çizgi film kanalı gibi bir şey. içimdeki çocuğun yönetimine bıraktım kendimi, öyle yaşayıp gidiyorum işte. işin ilginç tarafı; çocukken çok çizgi film izledim, oyuncaklarım da vardı. neden doyamadım, bilmiyorum. belki de bu zalim dünyanın farkında olmadığım yıllara dönme çabamdır istemsizce, kim bilir...

bence o içerinin atmosferi ile alakalı bir durum. içeri girdiğinizde, her yeri cıvıl cıvıl görüyorsunuz.. kücük boyutlu delilik aslında.. hepimizin, yaşımız gereği ile terk etmeye zorlandığımız çocukluğumuzu bulduğumuz yer orası. 30 yaşında bir kadın olarak, hala barbieli kalemlerin olduğu rafa yönelebiliyorum mesela.. ve o konsepte bu hiç yadırganmıyor.. kırtasiye de 50 yaşında da olsanız, cicili bicili rafların önünde durduğunuzda, bu cok normal görülüyor. kırtasiye; bir çeşit " alice in the wonderland'dır."

benim bu konuda katilim d&r'dır. her subesi olmamakla beraber, gerçekten büyük subelerinde kupalar, peluş oyuncaklar, kalem kutular kısmında hala kayboluyorum... ne güzel ki içimizde ki cocuk gömülü değil, fırsatını bulduğunda hala dansa kalkıyor.