kitap kulübü hikaye tamamlama yarışması

iyi akşamlar sözlük ahalisi!

''hayatımın en mutlu anıymış,bilmiyordum.''
......

normal sözlük kitap edebiyat kulübü'nün ilk yarışması ile karşınızdayız. içimizdeki dostoyevski'leri* açığa çıkarmak adına bir yarışma düzenliyoruz!
başlıktan da anlaşıldığı üzere yarışmaya, size önceden sunduğumuz belirli bir cümleyi , kendi hayal gücünüz ve üslubunuzla devam ettirerek;bir cümleden hareketle hikayeye dönüştürerek, tamamlayarak katılabileceksiniz.
her hafta bir cümle bu hikaye yolculuğunda referans olacak.

yarışma detaylarını öğrenmek ve katılım göstermek için buradan normal sözlük kulüpleri bünyesine dahil olup kitap edebiyat kulübü'ne üye olabilirsiniz.

hayal gücünüzü ve kaleminizi konuşturduğunuz yazılarınızı büyük bir merakla bekliyoruz!

en absürt denemem ile katılacağım yarışmadır. heyecan var mı? evet ama hayır. birinci olacak mıyım? evet ama hayır.

konsept güzel.. uzun solukluda planlanmış...

her hafta ilk 3 deki hikaye sözlük dergisinde arşivlik kendine yer bulsun..
birinci seçilende her hafta sözlük radyosunda dile gelsin..

bence çalışır..

“hayatımın en mutlu anıymış,bilmiyordum.”

yarışmamız sonuçlandı!

katılan herkese teşekkür ediyoruz!*
kazanan sevgili bubbles of death oldu!
kendisini tebrik ediyor ve eserini sizlerle de paylaşmak istiyoruz!

*hayatımın en mutlu anıymış bilmiyordum… o zamanlarda bilmediğim, bilemediğim birçok diğer şey gibi. kurduğum cümlelerin sonuna sıkça yerleştirdiğim o yüklem gibi, bilmiyordum. halbuki bilsem böyle mi olurdu. tam olarak böyle olmazdı evet ama olacaklar da belliydi. bir şeyleri bilmenin sorumluluğu denilen şey, bende yoktu. şeyler, bilmezlik, belirsizlik, bensizliktim kısaca. ama o an… bilinmeyi hakeden bir an’dı. bir an’ı en uzun nasıl yaşayabilirim? aynı an’da sonsuza dek kalabilir miyim? peki sonsuza dek sürecek o mutluluk, her anında aynı derecede mutlu edebilir mi beni? sorularla işgal edilmişti beynim. soru soruyu açtı, açmazlar belirginleştikçe cevaplar derinleşti. yüzme bilmeyen ben, daha o cevapların kıyılarındayken boğuldum. hasılı o an, hayatımdaki en mutlu an olduğundan, geri kalan her an’ı daha az mutlu kılacaktı. ki bu ardıl düşünce, şimdi düşününce o an’ı ister istemez kötü bir an olarak tanımlıyordu. hem en mutlu an hem de en suçlu an. mutluluğu haketmiyorum geyiğine hiç girmeyeceğim. geyik yapmak için saat çok geç. gece 4… yani gece 3’ten bir saat sonrası, 5’ten ise bir saat önce. elimde telefon, aklımda o an. aklımda telefon, elimde telefon. telefonda ekran, ekranda “o an”… önümde duran nescafe poşetine gidiyor aklım. aç olduğumu anımsıyorum. sonra poşeti okuyorum; 10’lu ekonomik paket, 4 bmw… 200 de iphone… isteyene ver onları, bana o an gerek o an. yahut bir tas çorba. düşündükçe o an, çorbaya dönüyor. içersem o an olurum. o an da ben olur. anda bir oluruz. ikilik bizi bitirir. hani diyor ya anonim bir herif; i am you, but stronger… o an benim. ama o an daha güçlü. bense açım. an bir umut, ben biçare. an bi kap su, ben tok fare. an geçti, ben gelemedim. o anın kıymetini, malesef bilemedim.*


*ayrıca yeni yarışmamız da başladı! katılmak için buraya tıklayabilirsiniz!

ilk defa sözlük bünyesinde yapılan bir yarışmada birinci oldum. gözyaşım pıt. bir sonraki yarışmaya da katılmayı düşünüyorum. *