1.
not: öznel düşünceler içerir.
konserler genellikle arkadaş gruplarıyla katılım sağlanan etkinlikler olduğu için tek başına gitmenin eğlenceli ve anlamlı olmayacağını varsayardım hep. dünya üzerinde yalnız başına vakit geçirmeyi en fazla seven insanlardan biriyimdir belki de. sinemaya, müzeye, havuza, sahile veya dışarıya kahve içmeye tek başıma gitmek sorun değildi ama konserler benim için her zaman bir tabuydu. şu yaşıma kadar hepi topu iki konsere gitmiş olmamın da konserlerin benim gözümde daha fazla tabulaşmasında etkisi olabilir belki, bolca konsere gitmeden bundan emin olamayacağım.* aynı müzik zevkine sahip olduğumuz hoş bir arkadaş grubuyla sesimiz kısılana kadar şarkılara eşlik etmek, şarkılar arasındaki boşluklara kısa sohbetler sığdırmak, gerek konser başlamadan önce gerek konser sonrasında yine hep birlikte vakit geçirmeye devam etmek; benim için konserin hakkını vermek demekti. güvenlik sorunundan bağımsız olarak yalnız başıma gitmek ise benim için bir seçenek değildi. geçen yaz katıldığım bir konserle bu tabu kafamda yıkıldı. güzel de başlamıştı aslında. lakin gruptaki herkesin ortak arkadaşı tek bir kişi olunca durum bir yerden sonra eğlenceli olmamaya başladı. "yalnız başıma daha iyi vakit geçirirdim." diye düşündüğüm anlar yaşadığımı fark ettim. bunun üzerine ben de en iyi yaptığım şeyi yaparak kendimi çevremden soyutladım, canımı sıkan durumları görmezden gelip kendimi müziğe bıraktım. işte o zaman eğlenmeye başladım. olumsuz hislerim o süre zarfında kafamdan uzaklaştı ve bir an için yalnız gelmediğimi unuttum.
her ne kadar konserin hakkını vermek ilk tercihim olsa da yalnız başına vakit geçirmenin bazı durumlarda daha iyi bir seçenek olduğunu bir kez daha görmüş oldum.
konserler genellikle arkadaş gruplarıyla katılım sağlanan etkinlikler olduğu için tek başına gitmenin eğlenceli ve anlamlı olmayacağını varsayardım hep. dünya üzerinde yalnız başına vakit geçirmeyi en fazla seven insanlardan biriyimdir belki de. sinemaya, müzeye, havuza, sahile veya dışarıya kahve içmeye tek başıma gitmek sorun değildi ama konserler benim için her zaman bir tabuydu. şu yaşıma kadar hepi topu iki konsere gitmiş olmamın da konserlerin benim gözümde daha fazla tabulaşmasında etkisi olabilir belki, bolca konsere gitmeden bundan emin olamayacağım.* aynı müzik zevkine sahip olduğumuz hoş bir arkadaş grubuyla sesimiz kısılana kadar şarkılara eşlik etmek, şarkılar arasındaki boşluklara kısa sohbetler sığdırmak, gerek konser başlamadan önce gerek konser sonrasında yine hep birlikte vakit geçirmeye devam etmek; benim için konserin hakkını vermek demekti. güvenlik sorunundan bağımsız olarak yalnız başıma gitmek ise benim için bir seçenek değildi. geçen yaz katıldığım bir konserle bu tabu kafamda yıkıldı. güzel de başlamıştı aslında. lakin gruptaki herkesin ortak arkadaşı tek bir kişi olunca durum bir yerden sonra eğlenceli olmamaya başladı. "yalnız başıma daha iyi vakit geçirirdim." diye düşündüğüm anlar yaşadığımı fark ettim. bunun üzerine ben de en iyi yaptığım şeyi yaparak kendimi çevremden soyutladım, canımı sıkan durumları görmezden gelip kendimi müziğe bıraktım. işte o zaman eğlenmeye başladım. olumsuz hislerim o süre zarfında kafamdan uzaklaştı ve bir an için yalnız gelmediğimi unuttum.
her ne kadar konserin hakkını vermek ilk tercihim olsa da yalnız başına vakit geçirmenin bazı durumlarda daha iyi bir seçenek olduğunu bir kez daha görmüş oldum.
devamını gör...