konsere gitmek

müziğin doruk noktasıdır. her şey canlı, her nota o an çalınmaktadır. sizinle aynı müzik zevkini paylaşan on binlerce kişiyle aynı anda aynı ritimleri tutar, aynı şarkıyı söylersiniz. sahnedeki şahıs/şahıslar da kendilerini kaptırmışsa çaldıkları müziğe, zaman su gibi akar. yeri gelir ufak eklemeler, ufak farklılıklar yaparlar çaldıklarına, heyecanlanırsınız.

ne diyeyim, baya özledim.

bir iki ay önce taksim'de belirli bir saate kadar amatör bir grubun sahnesine denk gelmiştim. çok iyi hissettirmişti. çok iyi ne kelime, çok canlı hissetmiştim.

eski günleri özlüyorum. çok uzak tarihler değil aslında. çoğu mekan canlı müzik yapardı hafta sonları. gerçi kim özlemiyor ki.

hayat.

eskiden, eskişehire çok sanatçı gelirdi.
tarkan, nilüfer, sezen aksu ve bir çokları...
bazen işyerimin önündeki meydanda sahne kurulur, çok yakından izlerdim.

konsere gitmek çok zevklidir.
heyecanı ; doruklarda yaşatır insana.

kalabalıklarla aynı coşkuyu yaşamak ; adrenalin bombardımanı yaratır.
konserden sonra barlara veya işkembeciye gitmek de ritüellerden birisidir.

mesela şöyle bağıra bağıra şu şarkıyı söyleyesim geliyor:

"ben senden vazgeçmem
ışıkları söndürseler bile
korkuma yenilmem
ellerim kollarım tutmasın isterse
ben sensiz pes etmem"*

bu sene henüz hiç gidemediğim aktivite.
yıldız tilbe konserim geldi diye aşeriyordum iki gün önce, en eğlenceli konser onunkidir çünkü.

gereksiz bir aktivite. youtube'dan bedava dinleyeceğim şarkı için neden 1000 lira para vereyim.
şarkıcılar çok ciddi para kazanıyor konserlerden ama benim mantığım almıyor.
çok sevdiğim bikaç şarkıcı var. onlara bile para vermem.