köylülerin depresyona girmemesi

ilkel yaşamanın, toplumsal halin dışına çıkıp birey olamamanın nadir faydalarından birisidir. şöyle de açıklanabilir: ahmaklar daha mutludur...

o kadar çok yapılacak iş var ki anam ne depresyonu modudur

adamların depresyona girmeye vakti mi var? tarlayı ek, biç, sür derken vakit geçiyor. danası, ineği davarı da var bu işin.

çoğu zaman katıldığım önerme: depresyon burjuvalar içindir.

köle gibi çalışıp ayın 15 günü aç gezen meriç olacağıma, köylü olurum bin kat iyi. adamlar mutlu ne depresyonu?

yunanistan dan gürcistan a, iran dan suriye ye kadar sınırı olan, koca bir coğrafyaya yayılmış 83 milyonluk ülkenin köylüsünün antin kuntin bir başlıkta genellenmesi.

yahu kaç köylü tanıdınız bu tespiti yapmak için? kaç köylüyü gözlemlediniz?

ahmaklıktan değildir bence. bütün gün yapacak çok işleri olduğundan düşünmeye vakitleri pek kalmaz çünkü zaten düşünecek meşgul olacak çok şeyleri vardır. hasat zamanı, ekin verimliliği falan filan. bir de köyde yaşayan insanların ne düzgün bir eğitime, farklı bir çevreye ne de internete erişimi oluyor bu yüzden bir şeyleri sorgulamak akıllarına bile gelmiyor. ahmaklık değildir yani onların bu bilgisizliği, sosyal sınıf ayrımının bir getirisidir.

ayrıca, bir 'köylünün' depresyona girmemesi, düşünmemesi zengin ve hayatta her istediğini elde etmiş bir insanın (güzel aile bağları, iyi bir çevre ve eş) depresyona girmesinden daha absürt değildir bence. anlaşılabilir bir durumdur.

cinlemiş denilen kişiler depresyonu girmiş kişiler oluyor.

köylüler eken biçen ve çelik gibi duran tipler değil, keşke biraz köye gitseniz ilginç bir şey diyeyim senin benim gibi insanlar. eskiden de böyleydi.

köylülerin de yeterince boş vakti vardır, belli dönemlerde yoğun tempoyla çalışırlar. bunun dışındaki tüm işler ağır, yavaş ve uzun geçer. düşünmeye fırsat bulunur fabrika işi gibi değildir.

az depresyona girme sebepleri ise strandart bir yaşam tarzları olması sebebiyle iç huzuru yakalamaları olabilir.

bizim depresyona girme sebebimiz fazla çalışmak ve beklentilerimizi karşılayamamak oluyor genelde.

günlük rutinlerine o kadar alışıklar ki ondan dolayı vakit bulamıyorlar. bir de kendi hallerinde mutlular.

kusura bakma ama çok cahilsin aynı zamanda da kapasite sorunu yaşıyorsun. muhtemelen büyükşehir varoşusun. köylü demek cahil demek değildir bu bir. köylü milletin efendisidir bu iki. köyde insanlar arası rekabet az, çünkü önemli olan şey toprağı işlemek, ayrıca doğada zaman geçiren insanın depresyona girmesi daha nadirdir bu da üç. fiziksel olarak çalışan insan gece daha rahat uyur. düzenli gece uykusu da psikolojik olarak daha sağlam yapar insanı.

köylüler de depresyona girer diyerek karşı çıktığım hede. son dört yılını köyden hallice bir ilçede geçirmiş biri olarak gözlemlediğim kadarıyla depresyon asıl köylülerde daha yaygın. şöyle düşünelim kansersiniz ancak henüz teşhiş konulmadı. bu durumu bilmediğiniz için hayatınızı normal akışında sürdürmeye devam ediyorsunuz. köylüler ve depresyon ilişkisi de böyle.

toprağa enerjilerini atıyorlar bir de sürekli çalıştıkları için zaman bulamıyorlar kendilerini dinlemeye.

ben de öyle düşünürdüm, ancak biraz sohbet ettiğimde çok büyük bölümünün doktorun tavsiyesi ile antidepresan aldığını öğrendim. en azından benim denk gelip sohbet ettiklerim arasında antidepresan kullanımı oldukça yaygın. neden depresyona girdikleri ayrı bir araştırma konusudur ancak gözlemlediğim ekonomik kaygılar, çocukların büyümesiyle iş bulamamaları, atanamaması vs. tetikleyici etken olabilir.

artık köyde bile iş yok ama şöyle düşünün depresyona gireceğin anda camı bi açıyorsun her yer yemyeşil mis gibi hava

depresyon bir lükstür. biz köylüler buna sahip değiliz sadece içimize atarız.

çıkmaması olarak düzeltilmesi lazım.

tüm gün, köydeki on kişiyle kavga ettikleri için, kalan zamanlarda kızdıkları köylülerin dedikodusunu yaptıkları için, içlerine bir şey atmadıkları için olan durum.
annem köyde şu an, bezdi oradaki dedikodulardan kavgalardan, küslüklerden. küçük yerlerde insanlar birbirlerini yemekten depresyona mepresyona girmeye gerek kalmıyor.
ayşe teyze diyesi yiyin gari.
köyün doğal seleksiyon hali.

yazın yemek yemeye fırsatı olmuyor siz gelmiş depresyon diyorsunuz. o kadar yoğun çalışsanız adınızı unutursunuz, yoksa o yemyeşil doğasından falan değil.

diyet de yapmıyorlar pek. seviyorum köylüleri.

iste bu yüzden köye yerleşeceğim. keçilerimi sağıp, taş gibi keçi yoğurdu yanında semiz otu misss...
sabah erken kalkıp işe koşturacağım, hayvanlar doğa bir de ben daha ne isterim?