kütüphanesini bağışlayan insan

somuta değil soyuta değer veriyordur artık, o sayfaların verdiğini aldıktan sonra kitaplarını saklamanın bir anlamı kalmıyor. şu yaşımda haddim değil ama bende bağışlayacağım bir gün. çünkü o bilgileri bağışlamak için bile bir ömür yaşamak gerekiyor...

ancak ölünce ya da çok yaşar da aşırı yaşlanırsam olacağım kişi.

daha önce herhangi bir kitabı, daha doğrusu 1'den fazlasını bağışlamışlığım var. ancak bilimsel veya tarihi olanları, bazen lazım oldukça hâlâ kurcalıyorum. aklıma takılıyor bir şey, açıp bakıyorum. şimdi hepsini birden bağışlasam, kafama takılanı bulmak için aynı kitapları yeniden almam gerekir. bu da son derece anlamsız.

kitaplığım romanlardan, şiir kitaplarından falan oluşsaydı, yapabilirdim ama şu an mümkün değil diyebilirim. yapana saygım sonsuz.

özendiğim ama bir türlü olamadığım insan türü. bir sürü kitap var, okudum bitti ve gereği kalmadı ama orada olmaları huzur veriyor. bir yandan da ekonomik durumu ve kitapların fiyatlarının artmasından mütevellit kitap okuyan insanların azaldığını gördükçe kitapları bağışlayasım da geliyor. bu ikilem içindeyken ağır basan kısım yine kitaplarıma kıyamamam oluyor. nihayetinde benim bebeklerime kimse benden iyi bakamaz değil mi?
neyse daha var.

başlığı okuyunca tüylerim ürperdi, kütüphane bagışlanmaz. o kütüphane sensindir, senin düşünce tarzındır, konuşma şeklindir. altını çizdigin her bir cümle, yanina notlarını aldığın her bir sayfa seni anlatır. insan kensini hediye edermi. hayalını bile kurmak beni benden aldı umarım gece rüyama girmez.

bu yüzden her birey kendi kütüphanesini oluşturmalı. olsa olsa kütüphane kurana kitap desteği yapılmalı. en azından ben öyle yapıyorum.

hayallerimden biri. bağışlamak için bile biriktiriyorum diyebilirim. ileride fikrim değişerek miras da bırakabilirim. ikilemde kalıyorum ama daha çok klasikleri bağışlama yönünde düşüncem var.

şuan asla yapamayacağım şey.

ben öldükten sonra 100.000 kitabım da olsa bağışlasınlar. ama ben yaşayana kadar hepsi benim, özellikle de antika kitaplarım...

hayır kardeşim bu hiç de imrendiğim bir insan modeli değildir. kütüphanemdeki romanların ya da bilimsel kitapların her sayfasında özenle altını çizdiğim cümleler artık benim fikir ve duygu dünyamın somuta dönüştüğü yerler.
kitaplarımın kıymet bilmeyen nice aptalın elinde murdar olduğunu görünce yıllar önce bıraktım zaten birine kitap vermeyi.
bundan sonra da güvenemem kimseye.
belki nasip olursa çocuğuma bırakabilirim bir gün miras olarak. her kitapta beni görsün, neler hissettiğimi, neler düşündüğümü bilsin isterim.