laf sokmadığın halde laf soktuğunun sanılması

hazin bir durumdur, siz iyi niyetinizle bir cümle kuruyorsunuz karşı tarafa hatta o inceliği ses tonunuzda dahi ayarlıyorsunuz ama herkesin dikkatini çeken tek şey anlamı olur.

bu durumu özetleyen trajikomik bir anımı paylaşmak istedim. ortaokul 1'deyken arka sırada oturuyoruz kızlarla. tesettürlü olan sürekli çıkan iğnesiyle uğraşıp duruyordu. ben de tamamen iyi niyetimden kaynaklı kıza dönüp "o iğneyi doğru yere düzgünce tak ki iki de bir çıkıp bir yerlerine batmasın," demiştim diğerleri hemen yersiz ıslıklarla kıza laf sokmuşum gibi davrandılar. o an utanmıştım amacım asla bir laf sokmak değildi. çok saçma ve anlamsız bir anı benim için.

bu arada mastor ukdesi.

bu şey değil mi ben dldkd

sivri dili olanların yaşayacağı problem türü.

bazen şey oluyor,
biri söylenmeyecek bir laf ediyor ortaya,
o kadar gelişine karşılık veriyorum ki gayet tekdüze ve seri bir şekilde,
sonra derin bir sessizlik oluyor. sen ona orada onu nasıl dedin, vay efendim ne de iyi karşılık verdin diyorlar sonra arkadan.

laf sokmak için laf soksaydım, soktuğum lafın oluşturduğu etkiden zevk almak için sürece yayardım cümlemi,
hiç sevmiyorum yanlışlıkla laf sokmayı,
hiçbir zevki yok.
anlıyor musunuz ?!?