lisedeki sıra arkadaşlığı

hayal meyal hatırlıyorum hepsini, kimini de hiç hatırlamıyorum. ya hepsi tırt heriflerdi, ya ben vefasızım ya da yaşlandım .

lisede tanıştığım ve halen bile çok samimi dostluğumun olduğu birkaç insan var. her biriyle de en az bir dönem aynı sırayı paylaştım. sadece arkadaşlık değil, dostluk kurabilmenin en etkili katalizörü bence sıra paylaşmak.

bir kere, günün hatrı sayılır bir kısmını bu insanla konuşarak, bazen çıt çıkarmadan sessizliği paylaşarak geçiriyorsunuz. sabah daha afyonunuz patlamamışken en huysuz, en yorgun, en paspal hallerinizdeyken ilk bu insanı görüyorsunuz; birilerinin fikrine veya yardımına ihtiyaç duyduğunuz bir konu varsa ilk bu insana yöneliyorsunuz; dersin bitmesi için kalan dakikaları bu insanla birlikte saymak gibi basit ortak noktalar buluyorsunuz ve zamanla bu ortaklık derinleşiyor. yemeğinizi, kulaklığınızı, mutluluklarınızı, yeterli samimiyet kurulduğunda ise dertlerinizi paylaşmaya başlıyorsunuz. iyi bir dost olmanızı engelleyecek karakter noksanlıklarınız yoksa bir bakıyorsunuz aradan yıllar geçmiş ve bugüne gelmişiz; başınıza enteresan bir şeyler geldiğinde aradığınız ilk insan o oluyor.

hiç olmadı hep tektim

pek bir anlamı olmayan arkadaşlıktır.

benim yoktu. lisede sayısalda okudum. tmciydim. en yakın arkadaslarim ve sevdigim çocukla ayni sınıftaydım. bu sebeple tm secmeme rağmen sinif değiştirmedim. bu sebeple sık sık herkesten niye boyle yapıyorsun sozunu duydun. yalniz kalmak istememekteydim ama iste yalnızlık lise boyu ahahaha. teneffüsler müthiş geçerdi. ama gelgelelim benim arkadaş grubu 4 kişiydi ve birbirleri ile oturuyorlardı. ayrıca ben derslerde siir yazardım ya da kitap okurdum ya da uyurdum. bir de en on sıra kalmıştı bana. kimseyle oturmadım. cani sıkılan yanıma gelir takılır, muhabbetini dedikodusunu eder. derste yerine giderdi. dikkat dağinikligim ve dagiticiligim vardıysa demek.

sadece sırayı değil her şeyi paylaştığım hatta uyumak için getirdiğim battaniye ve yastığı bile paylaştığım kişidir
hocaların dedikodusunu yapıp kahkaya boğulduğumuz zamanlar özlendi

kendilerinden ilk gün negatif enerji alıp yaklaşık bi 10 yıldır en yakın arkadaşım olması dışında bir problem yok.

uzun bir süre devam eden arkadaşlıklardandır. ancak; süre mefhumu kişiden kişiye değişiklik gösterir. ben de uzun bir süre böyle bir arkadaşım var sanıyordum. sınıf başkanı olduğum için herkesle samimiydim; sıra arkadaşımla daha bir başkaydı elbette. annemse her zaman “ben onu sevmiyorum, arkadaşlığınızda hep sen verici taraf oluyorsun ve çok bencil.” diyordu. ben de anneme “yapma etme canımın içi öyle bir insan değil.” diyordum. zaman geçti. dört senelik lise eğitiminin üzerine dört sene de üniversite eğitimi ekledik. ikimiz de farklı şehirlerdeydik. buluşmalarımız okuldan eve gelebildiğimiz zamanlarda olmaya başladı. şöyle bir kendimi çektim ve olan her şeye uzaktan baktım. sürekli “ona giden” kişi bendim. onunla buluşmak için uzun mesafeler kat edip, iki üç saat geçirip yine eve dönüyordum. o ise ailesinden izin alamadığı için ortak bi nokta belirleyemediğimizi söylerdi. en sonun noktayı da doğum günümde beni yalnız bırakışıyla koymuş oldu. kardeş dediğim diğer insanlar beni kandırıp bana doğum günü sürprizi hazırlamışken; o yine aile bahanesine dayanıp gelmemişti. koskocaman bireyler olmuştuk. oysaki ben onu hiçbir zaman yalnız bırakmamıştım.

evet, mutlu ya da mutsuz olduğum günlerde sevdiğimizi sandığımız insanların tavırları önemli oluyor. ben bu ilişkide hep veren , (maddi ya da manevi) giden taraf olmuşum. annem haklıymış. şimdi benden giden insanlardan vazgeçmesi daha kolay oluyor ve kimseye anlam yüklememeye çalışıyorum. çünkü; insan vazgeçendir. benden çoktan vazgeçmiş birinden geç de olsa vazgeçmiş oldum.

yine de lise arkadaşlıkları çok başkadır. *

fazla yakını da iyi değildir. lise son sınıfta sıra arkadaşım "aslında herkes bi seksüeldir demişti." bunu söylerken bacağımı okşaması hoş değildi.

her sene farklı bir arkadaşımla oturdum ama benim için en unutulmaz olanı lise 3 te beraber oturduğum arkadaşımdı. en arkada olmamızın verdiği rahatlıktan biyoloji derslerinde az bulmaca çözmedik, karnımızı doyurmadık. ama en unutamadığım hocanın bizi uyandırmaya gelmesiydi. hoca başımızda bize sesleniyor, ben uyku sersemi hocaya bakıyorum ne diyor diye, arkadaşım uyumaya devam ediyor. ama iyi uyumuştuk şimdi.

şuan bile unutamadığım, rüyalarımda beni ziyaret eden harika bir arkadaşlıktı.
hala gözlerinin rengine karar veremediğim yeşil-mavi gözlü çocuk.
4 sene sıkılmadan yan yana oturduk. 9. sınıfın ikinci haftasında sınıf öğretmenimiz oturtmuştu bizi yan yana. sağolsun.

en arka sırada otururdum boyum uzun olduğu için.sıra arkadaşım bir kızdı.önümdeki sırada oturanlar da kızdı.ben çalışkan öğrenciydim,onlar tembeldi.benden kopya alırlardı sürekli.lise yıllarım bu kızlarla basketbol oynamakla ve onlara kopya vermekle geçti.

sıralar tekliydi.

çoğunluk arkadaşları hakkında güzellemeler yapmış. bir bizim sınıftakiler laftan sözden anlamaz insanlar galiba. 4 yıldır yer konusunda sıkıntılar çekiyorum ciddi göz problemlerim olmasına rağmen. her şeyi geçin 155lik boyumla 190 adamın benden önde oturması sinir bozucu bir kere. hiçbir zaman "çok iyiydi be!" dediğim bir sıra arkadaşım olamadı maalesef. öne oturmak zorundaydım, bu yüzden biraz bencilleşmek zorunda kaldım. yanıma da kim isterse geliyordu zaten. bazen boş kaldığı da olurdu. belki hoca kafasına göre doldururdu.

boş sıra bolluğu vardı ondan sebep geçilir boş sıranın birine oturulur güzel güzel notlar alınırdı.

burdaki yazarlardan birisi lise arkadaşım oluyor. severim kendisini. her gün sıra haricinde yolumu da onunla paylaşırdım. birlikte yürüdük okul yolunu. birgün acı haber geldi. okulundan ayrılmak zorunda kaldım. kız kardeşim sağlık meslek lisesini bir ilçede kazanmıştı sene 2004. git gel zor olduğu için babam evi taşıma kararı aldı. yani benim için ayrılık vakti geldi. liseden, şehirden, arkadaşlardan ayrılık vakti. bu ilk değildi ama ilk okulda ikende yaşadım üç kere, bu sebepten ötürü bağ kuramam kimse ile.

genel itibariyle güzel bir arkadaşlıktı.
evet melda beni hatırlamaz ama ben onu hatırlarım. çok saçma bir hatamda silmiştin beni. çok fazla özür diledim. neredeyse yalvardım ama sadece sustu.
ulan melda sadece lisedeydik niye yani?
niye üzdün lan beni?
ne gerek vardı?
senden sonra kimseyle öyle arkadaşlık kuramadım..

lotr yüzük kardeşliği halt yemiştir.

3 sene yan yana oturduk. ne kopyalar çektik ne emekler paylaştık ne dedikodular yaptık. hâlâ da görüşüyoruz. bir yıl konuşmasak yüz yüze gelince hâlâ aynıyız. ilkokul arkadaşımla da öyle. o sıranın ayrı bir bağı var.

aklımız fikrğmiz şeytanlıktaydı. küçükmüşüz.