losing my religion dinleyip hüngür hüngür ağlamak

amuda da kalkılıyorsa ters giden bir şeyler vardır.
yanına yaklaşıp "nasılsın" diye sorun.

dindar eylemi olsa gerek, kâfirler birini daha kazandı sonuçta.

ama losing my religion bir sebepten hakikaten ağlatır. "ay hevınt sed inağf" dediği yerde senin de sesin titreyerek öyle diyesin gelir.

küçüktür take me to church dinleyerek davet edildiğin iftar yemeğine gitmek.

meşhur olduğu vakitler, ergen olmaktır. sonrasında boys two man dinleyip sarhoş olmaktır

hüngür hüngür ağlatmasa da insanın* gözlerini doldurabilecek bir parçadır.

ergenlik-gençlik yaşlarında sıkça yaşanan "sevdiğin insana açılamama" çaresizliğini inanılmaz güzel anlatmıştır michael stipe ve belgeselinde parça hakkında konuşurken kendisinin de hala gözleri dolar.*

uyanık olduğu sürece her an itirafını nasıl fısıldayacağını düşünür. hem kendine kızar çok konuşup asıl söyleyeceğini söyleyemediği için, hem acır, kendini salak, çaresiz, kör bir aptal olarak niteler. sevdiceği gülerken, şarkı söylerken hayal eder ama gözlerindeki mesafeyi aşamayacağını bilir. sonra da der ki, bu bir rüyaymış.

evet, çaresizlik ağlatır.

töbe töbe. elhamdülillah müslümanız hala.