1.
evet efendim 2013 yılında vizyona girmiş, diğer korku filmlerinden farklı temaya sahip bir korku filmidir.
ben bunu ilk çıktığı zamanlarda izlemiştim ancak şimdilerde aklıma geldi, çünkü beni cidden ürkütmeyi başarabilen ayrıca oturup hayaletin duygularını sorguladığım garip bir korku filmiydi. konusu itibariyle zaten klişelerden uzak başlıyor film.
kaç sene evvel izlemişim, yine belirteyim sahnelere hakim değilim ancak bu etkileyici filmi izlemeniz için biraz irdeleyeceğim.
film şöyle başlıyor, anne ve babası ölen iki kız kardeş ormanda bir kulübede ikisi hayatta kalmaya çalışıyor. buraya kadar başlı başına garip zaten, ebeveynler ölüyor ve kızların ikiside küçük, imkansız değil mi kulübede iki çocuğun hayatta kalması? işte tamda burda ilk gerilimi veriyorlar çünkü kızlarımız bir hayalet annenin bakımıyla kulübede hayatta kalıyor.
aynen öyle evet. beni etkileyen ve kafamda kalan sahnelerinden biri bu iki kızın kulübede bulunup da amcası ve kız arkadaşı tarafından sahiplenilmesiydi. çocuklar bildiğiniz vahşi, e kolay mı 5 sene ormanda yaşadı bu kızlar, 4 ayak üzerinde yürüyor, garip sesler çıkarıyorlar. çocuklarda bir acayipti yani. çocukların tdaviye alınma süreci, evcilleştirilme çabaları, tüm bunlar olurken de hayalet anamızın çocukları bırakmak istememesi filmde garip bir hava yaratıyor.
aslında rahatsız edici sahneleri yok, aman aman korkacağınız yani. sanırım bir yerde hayalet mamayı tamamen görebiliyoruz. ona rağmen ben izlerken çok garip hissedip korkmuştum açıkçası.
neyse efendim konudan sapmayayım, çocuklar evcilleştirilmeye çalışırken mama elbette evlatlarını bırakmak istemiyor. mama dediğimiz hayalet anneleri değil bakın, acılı ve yalnız bir ruh, işte bu kısım hikayeyi dramatikleştiriyor çünkü hayalet mama acısını bu iki kız çocuğuna beslediği annelik içgüdüsü, şefkat ile dindiriyor. çocuklar ondan koparılmak istenince elbette öfke doluyor ve musallat oluyor.
işte hayalet sempatimin bir sebebi daha. bakın doğurmadığı çocukları hayalet haliyle sahiplenip besleyip büyütüyor bu acılı ruh. yine hassas kalbim zonkladı. sonra bu yavruları ruhtan alıyorlar işte.
güzeldi film ama çok da beklentiye sokmuş olmayayım sizi. klişe konusu yok sonuç olarak, biraz gerileyim biraz da mommy issueslarımı kaşıyayım derseniz izleyin yani, yarasa onaylı. öyle işte filmin sonunu da hatırlamıyorum bu arada, mama ölmüştü sanırım. of gerçekten çok heartbreaker.
ben bunu ilk çıktığı zamanlarda izlemiştim ancak şimdilerde aklıma geldi, çünkü beni cidden ürkütmeyi başarabilen ayrıca oturup hayaletin duygularını sorguladığım garip bir korku filmiydi. konusu itibariyle zaten klişelerden uzak başlıyor film.
kaç sene evvel izlemişim, yine belirteyim sahnelere hakim değilim ancak bu etkileyici filmi izlemeniz için biraz irdeleyeceğim.
film şöyle başlıyor, anne ve babası ölen iki kız kardeş ormanda bir kulübede ikisi hayatta kalmaya çalışıyor. buraya kadar başlı başına garip zaten, ebeveynler ölüyor ve kızların ikiside küçük, imkansız değil mi kulübede iki çocuğun hayatta kalması? işte tamda burda ilk gerilimi veriyorlar çünkü kızlarımız bir hayalet annenin bakımıyla kulübede hayatta kalıyor.
aynen öyle evet. beni etkileyen ve kafamda kalan sahnelerinden biri bu iki kızın kulübede bulunup da amcası ve kız arkadaşı tarafından sahiplenilmesiydi. çocuklar bildiğiniz vahşi, e kolay mı 5 sene ormanda yaşadı bu kızlar, 4 ayak üzerinde yürüyor, garip sesler çıkarıyorlar. çocuklarda bir acayipti yani. çocukların tdaviye alınma süreci, evcilleştirilme çabaları, tüm bunlar olurken de hayalet anamızın çocukları bırakmak istememesi filmde garip bir hava yaratıyor.
aslında rahatsız edici sahneleri yok, aman aman korkacağınız yani. sanırım bir yerde hayalet mamayı tamamen görebiliyoruz. ona rağmen ben izlerken çok garip hissedip korkmuştum açıkçası.
neyse efendim konudan sapmayayım, çocuklar evcilleştirilmeye çalışırken mama elbette evlatlarını bırakmak istemiyor. mama dediğimiz hayalet anneleri değil bakın, acılı ve yalnız bir ruh, işte bu kısım hikayeyi dramatikleştiriyor çünkü hayalet mama acısını bu iki kız çocuğuna beslediği annelik içgüdüsü, şefkat ile dindiriyor. çocuklar ondan koparılmak istenince elbette öfke doluyor ve musallat oluyor.
işte hayalet sempatimin bir sebebi daha. bakın doğurmadığı çocukları hayalet haliyle sahiplenip besleyip büyütüyor bu acılı ruh. yine hassas kalbim zonkladı. sonra bu yavruları ruhtan alıyorlar işte.
güzeldi film ama çok da beklentiye sokmuş olmayayım sizi. klişe konusu yok sonuç olarak, biraz gerileyim biraz da mommy issueslarımı kaşıyayım derseniz izleyin yani, yarasa onaylı. öyle işte filmin sonunu da hatırlamıyorum bu arada, mama ölmüştü sanırım. of gerçekten çok heartbreaker.
devamını gör...
2.
orijinal konusuyla dikkatleri çeken ispanya- kanada ortak yapımı korku türünde film.
diğer korku filmlerinden farklı bir hikayeyle başlıyor. filmi özel kılan da bu çıkış noktası diyebiliriz.
olaylar ilerledikçe klişe bir kurguyla karşılaşsak da bu, filmden pek bir şey götürmüyor. sadece filmin derinliği biraz daha olabilirdi diye düşünüyorsunuz. hayalet-çocuk ilişkisi, karakterlerin birbiriyle bağları pek geçmiyor bize.
çocukların davranışları, durumları gerçekten iyi araştırılmış bir bilginin sonucu olduğunu görebiliyorsunuz. diğer taraftan türüne uygun olması açısından çocukların abartılı hareketleri biraz heyecan yaratsa da buzdolabına fırlayan bir çocuk biraz mantıksız geliyor. özgün yönleri olan bir filmde abartılar, ufak eksiklikler ister istemez göze batıyor.
filmin sonu ilginç şekilde bağlanmış. küçük çocuğun yaptığı seçimi anlayabilsek de hayaletle çocuk arasındaki o bağı hissedemediğimiz için olaylar yine bize biraz garip geliyor. özgünlüğü ile dikkatimi çeken bir film olduğu için ilgiyle izlesem de bazı detaylar daha iyi olabilirdi diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
diğer korku filmlerinden farklı bir hikayeyle başlıyor. filmi özel kılan da bu çıkış noktası diyebiliriz.
olaylar ilerledikçe klişe bir kurguyla karşılaşsak da bu, filmden pek bir şey götürmüyor. sadece filmin derinliği biraz daha olabilirdi diye düşünüyorsunuz. hayalet-çocuk ilişkisi, karakterlerin birbiriyle bağları pek geçmiyor bize.
çocukların davranışları, durumları gerçekten iyi araştırılmış bir bilginin sonucu olduğunu görebiliyorsunuz. diğer taraftan türüne uygun olması açısından çocukların abartılı hareketleri biraz heyecan yaratsa da buzdolabına fırlayan bir çocuk biraz mantıksız geliyor. özgün yönleri olan bir filmde abartılar, ufak eksiklikler ister istemez göze batıyor.
filmin sonu ilginç şekilde bağlanmış. küçük çocuğun yaptığı seçimi anlayabilsek de hayaletle çocuk arasındaki o bağı hissedemediğimiz için olaylar yine bize biraz garip geliyor. özgünlüğü ile dikkatimi çeken bir film olduğu için ilgiyle izlesem de bazı detaylar daha iyi olabilirdi diye düşünmekten kendimi alamıyorum.
devamını gör...